Ang Patiwarik ng Paghinto 

Hanga pa rin ako sa salaysay ni Reverend Sebastian tungkol sa isang mahimalang pagtakas niya mula sa nakamamatay na panganib. Tiyak na magiging gayon ka rin, tulad ng ibabahagi ko dito ayon sa sarili niyang mga salita. Iyon ang pinakamalamig na gabi ng taglagas ng Oktubre 1987, halos 3 AM na, at may isang oras pa ako bago sumakay sa aking paglipad papuntang London. Nagpasya akong magtungo sa pahingahan ng paliparan at kumuha ako ng isang tasang mainit na kape, na nakatulong sa akin na mapawi ang aking antok. Uminom ako ng ilang gamot para sa isang bahagyang lagnat, ngunit ang epekto ay nawawala na. Kaya, uminom ako ng isa pa, at habang nakasakay ako sa paglipad, nakiusap ako sa serbidora, na nagpakilalang Anne, para sa isang libreng hilera sa gitna para makapagpahinga ako sa mahabang byahe. Tiyak na nasagi siya ng kwelyo ko dahil noong nakailaw ang sinturong pang upuan, lumapit sa akin si Anne at inakay ako ng tatlong hilera pabalik kung saan walang nakaupo. Inayos ko ang mga upuan na parang maliit na sopa at humiga doon. Nakakabalisang mga Balita Nasira ang komportable kong pagkakahimbing dahil sa mga galaw ng sasakyang panghimpapawid. Bumukas ang aking mga mata; ang kamarote ay bahagyang may ilaw, at karamihan sa mga pasahero ay tulog o nakadikit sa mga panooran sa harap nila. Hindi ko maiwasang mapansin ang mabibilis na galaw ng mga tripulante sa kamarote habang nagmamadali sila sa makipot na daanan sa pagitan ng mga hilera ng upuan. Sa pag-aakalang merong maysakit at nangangailangan ng tulong, tinanong ko si Anne, na dumadaan sa aking upuan, kung ano ang nangyayari. "Gulo lang, Padre, lahat ay kuntrolado," sagot niya bago mabilis na sumulong. Gayunpaman, iba ang iminungkahi ng kanyang mga mata na nataranta. Hindi ako makatulog, naglakad ako patungo sa likod ng eroplano para humiling ng isang tasa ng tsaa. Inutusan ako ng isang tauhan ng eroplano na bumalik sa aking upuan ngunit nangakong dadalhan ako ng tsaa mamaya. Naramdaman kong may mali. Habang matiyaga kong hinihintay ang aking tsaa, isang lalaking tripulante ang lumapit sa akin. "Father Sebastian, may nasusunog sa isa sa mga makina, at hindi pa namin naaapula. Puno ang tangke ng gasolina, at halos dalawang oras na tayong lumilipad. Kapag umabot ang apoy sa tangke ng gasolina, maaaring sumabog ang eroplano anumang oras," huminto siya bago tumingin sa akin ng diretso sa mga mata. Nanlamig ang katawan ko sa pagkabigla. "May espesyal na kahilingan ang kapitan—manalangin para sa lahat ng 298 kaluluwang nakasakay at mapatay ang apoy. Alam ng dalawang kapitan na mayroon tayong pari na sakay at hiniling na iparating ko ang mensaheng ito sa iyo," pagtatapos niya. Hinawakan ko ang kanyang mga kamay, sumagot ako: "Pakiusap, sabihin sa mga kapitan na manatiling matapang, dahil poprotektahan tayo ni Hesus at ni Inang Maria mula sa mapanganib na sitwasyong ito, tulad ng kung paano iniligtas ni Hesus ang Kanyang mga disipulo mula sa maalon na dagat. Walang dapat ikabahala, at ang Banal na Espiritu ang magkokontrol sa sitwasyon mula sa puntong ito. Sila ay gagabayan Niya nang buong talino." Nakarinig ako ng pagod na boses sa harapan ko na nagtatanong kung sasabog na ba ang byahe. Si Sophie iyon, isang babae na may edad na at nakilala ko sa eroplano kanina. Narinig niya ang ilan sa aming pag-uusap at naging isteriko siya. Binalaan siya ng mga miyembro ng tripulante na huwag gumawa ng eksena; medyo kumalma siya at umupo sa tabi ko, ikinumpisal niya sa akin ang kanyang mga kasalanan sa itaas ng 30,000 talampakan. Patuloy na Kumakapit Gayunpaman, nagkaroon ako ng malaking pananampalataya kay Inang Maria, na tumulong sa akin na malampasan ang mga katulad na sitwasyon noon. Kinuha ko ang aking rosaryo at nagsimulang magdasal, ipinikit ang aking mga mata at binibigkas ito nang may sukdulang debosyon. Sa kalagitnaan ng paglipad, sinabihan ako na sinusubukan ng kapitan na gawin ang emerhensyang paglapag sa isang hindi abalang paliparan at kailangan naming kumapit pa ng panibagong pitong minuto. Nang maglaon, dahil hindi pa rin kontrolado ang sitwasyon, ipinaalam ng kapitan sa mga pasahero na ihanda ang kanilang sarili para sa isang emerhensyang paglapag. Ipinaalam sa akin ni John, ang tripulante na nakausap ko kanina, na umabot na sa gate 6 ang apoy, isang gate na lang ang naiiwan para maabot ang makina. Tahimik akong nagdadasal para sa kaligtasan ng lahat ng nasa byahe. Habang nagpapatuloy ang sitwasyon nang walang pagbabago, ipinikit ko ang aking mga mata at patuloy na nagdarasal, upang magkaroon pa ako ng lakas at tapang sa aking pananampalataya. Nang imulat ko ang aking mga mata, ligtas nang nakalapag ang eroplano sa paliparan, at nagpalakpakan ang mga pasahero. Kaginhawaan sa Wakas! "Mga mahal kong kaibigan, ito si Rodrigo, ang inyong kapitan mula sa kubyerta!" Tumigil siya saglit at saka nagpatuloy. "Tayo ay nasa isang lubhang mapanganib na sitwasyon sa mga nakaraang oras, at tayo ay nasa mabuti ng kalagayan ngayon! Isang espesyal na pasasalamat sa Makapangyarihang Diyos at kay Padre Sebastian. Ipinagdasal niya tayong lahat at binigyan tayong lahat ng ibayong lakas at tapang na malampasan ang sitwasyong ito at…” huminto siya muli, “nagawa natin!” Sumabay sa akin sina John at Anne habang sinasalubong kami ng mga tripulante at mga opisyal sa terminal ng paliparan. Sinabihan ako na ang isang kapalit na sasakyang panghimpapawid ay darating sa lalong madaling panahon at ang lahat ng mga pasahero ay ililipat sa bagong eroplano sa loob ng isang oras. Pagkatapos ng malagim na karanasan sa paglipad, hindi ko maiwasang isipin ang kapangyarihan ng panalangin at ang kahalagahan ng pagtitiwala sa Diyos sa anumang sitwasyon. Naalala ko ang mga salita mula sa Marcos 4:35-41, kung saan pinatahimik ni Jesus ang isang bagyo sa dagat at tinanong ang kanyang mga alagad: "Bakit kayo natatakot? Wala pa ba kayong pananampalataya?" Nang sumakay kami sa bagong paglipad, nadama ko ang panibagong pakiramdam ng pasasalamat para sa mahimalang pagkalampas at mas malakas na pananampalataya sa proteksyon ng Diyos. Ibinahagi ni Padre Sebastian ang kanyang kuwento sa maraming tao at hinikayat silang magtiwala sa Diyos sa oras ng mahihirap na panahon. Ipinaalala niya sa kanila na sa pananampalataya at panalangin, malalampasan din nila ang anumang unos at makakatagpo ng kapayapaan sa gitna ng kaguluhan.

T: Sinasabi ng aking mga kaibigan sa Protestante na ang mga Katoliko ay naniniwala na kailangan nating makuha ang ating kaligtasan. Sinasabi nila na ang kaligtasan ay sa pamamagitan lamang ng pananampalataya at hindi namin maaaring magdagdag sa anumang bagay na ginawa ni Jesus para sa atin sa Krus. Ngunit hindi ba kinakailangan nating gawin ang mabuting gawa upang makakuha ng langit? S: Ito ay isang lubhang malaking maling kahulugan para sa parehong mga Protestante at Katoliko. Maaari itong magiging teolohiya, ngunit sa katunayan ito ay may malaking impluwensiya sa ating espirituwal na buhay. Ang katotohanan ay ito: Tayo ay maliligtas sa pamamagitan ng buhay na pananampalataya—ang ating paniniwala kay HesuKristo na nabubuhay sa ating mga salita at mga gawa. Kailangan nating maging malinaw—hindi natin kinakailangan na makuha ang ating kaligtasan, gaya ng pagkaligtasan ay isang premyo kung ating dumating ang isang tiyak na antas ng mabuting gawa. Alamin ang mga ito: sino ang una na maliligtas? Ayon kay Jesus, ito ang mabuting magnanakaw. Habang siya'y karapat-dapat ay inilabas sa krus dahil sa kanyang masamang gawa, siya ay sumigaw kay Jesus para sa kapayapaan, at ipinangako sa kaniya ng Panginoon: “Sa katotohanan sinasabi ko sa iyo, sa araw na ito ikaw ay kasama ko sa Paraiso.” (Lukas 23:43) Kaya, ang kaligtasan ay binubuo sa radikal na pananampalataya, pag-iisip, at pagbibigay sa kung ano ang ginawa ni Hesus sa Krus upang bumili ng kagandahang-loob. Bakit ito mahalaga? Dahil marami sa mga Katoliko ay naniniwala na ang lahat ng kailangan nating gawin upang maligtas ay maging isang mabuting tao – kahit na ang taong ito ay hindi talagang may buhay na relasyon sa Panginoon. Hindi ko maaaring magsimulang sabihin sa iyo kung gaano karaming mga tao ang nagsasabi sa akin ng isang bagay tulad ng: “Oh, ang aking ama ay hindi kailanman pumunta sa Mass o nagtanong, ngunit siya ay isang magandang tao na ginawa ng maraming mabuting mga bagay sa kanyang buhay, kaya alam ko na siya ay sa langit.” Habang tiyak na inaasahan natin na ang ama ay maliligtas sa pamamagitan ng kapayapaan ng Diyos, hindi ang ating kagandahang-loob o mabuting gawa ang nagliligtas, kundi ang buhay na kamatayan ni Hesus sa Krus. Ano ang mangyayari kung ang isang kriminal ay itinuturo para sa isang krimen, ngunit siya ay sinabi sa hukom, “Ang iyong karangalan, ako ay gumawa ng krim, ngunit tingnan ang lahat ng iba pang mga mabuting mga bagay na ginawa ko sa aking buhay!” Magpapahintulot ba siya ng hukom? Hindi — siya pa rin ay dapat magbayad para sa krimen na ginawa niya. Gayon din naman, ang ating mga kasalanan ay nagkaroon ng halaga—at si Jesucristo ay dapat magbayad para sa mga ito. Ang pagbabayad ng utang ng kasalanan ay inilapat sa ating mga kaluluwa sa pamamagitan ng pananampalataya. Ngunit, ang pananampalataya ay hindi lamang isang intelektwal na ehersisyo. Kailangang mabuhay ito. Tulad ng sinulat ni Santiago: “Ang pananampalataya na walang mga gawa ay patay” (2:24). Hindi sapat na sabihin lamang, “Ngunit, ako'y naniniwala kay Jesus, kaya maaari kong magkasala ngayon kung gaano ako nais.” Sa makatuwid baga'y sapagka't kami ay pinatawad at naging mga tagapagmana ng Kaharian, dapat tayong magsigawa bilang mga taga-Harian, tulad ng mga anak na lalake at anak na babae ng Hari. Ito ay napaka-iba mula sa pagsisikap na makakuha ng ating kaligtasan. Kami ay hindi gumagawa ng mabuting gawa dahil nananampalataya namin ang kapatawaran; kami ay gumagana ng mabuti dahil kami ay napatawad na. Ang aming mga mabuting gawa ay tanda na ang Kanyang kapatawaran ay buhay at aktibo sa ating buhay. Sa katunayan, sinasabi sa atin ni Hesus: “Kung kayo'y mapagmahal sa akin, ay inyong iingatan ang aking mga utos.” (Juan 14:15) Kung minamahal ng isang lalake ang kanyang asawa, siya ay maghanap ng mga tiyak na paraan upang ipagpala sa kanya—pagbigay ng bunga sa kanya, paggawa ng mga piraso, pagsulat sa kanya ng isang memorya ng pag-ibig. Siya ay hindi kailanman sabihin, “Well, kami ay may-asawa, at siya alam ko ibigin siya, kaya ako ngayon ay maaaring gawin ang anumang gusto ko.” Gayon din naman, ang isang kaluluwa na nakikilala ng mapagmahal na pagibig ni Hesus ay natural na nais na makakapagpasaya sa Kanya. Kaya, upang tumugon sa iyong tanong, Katoliko at Protestante ay talagang mas malapit sa isyu na ito kaysa sa kanilang alam! Kami pareho ay naniniwala na kami ay maliligtas sa pamamagitan ng pananampalataya—sa pamamagitan ng buhay na pananalangin, na ipinaliwanag sa buhay ng mabuting gawa bilang tanda ng pagpapasalamat para sa mahalagang, libreng kaloob ng kaligtasan na kinuha ni Kristo para sa atin sa Krus.

Ang mga pasanin sa buhay ay maaaring magpabigat sa atin ngunit lakasan ang loob! Ang Mabuting Samaritano ay naghihintay sa iyo. Sa nakalipas na ilang taon, naglakbay ako mula sa Portland, Oregon, patungong Portland, Maine, literal na tumatawid sa bansa, nagsasalita at nangunguna sa mga pagbabalik na pulungan ng kababaihan. Gustung-gusto ko ang aking trabaho at madalas akong napapakumbaba nito. Ang maglakbay at makilala ang napakaraming matatapat na kababaihang nakaluhod, na hinahanap ang mukha ng Panginoon, ay isa sa mga pinakadakilang biyaya ng aking buhay. Ngunit sa umpisa ng taong ito, ang aking trabaho ay nahinto nang ako ay masuri na may kanser sa suso, ang aking pangalawang laban. Sa kabutihang palad, nahuli namin ito nang maaga; hindi ito kumalat. Tinitimbang namin ang aming mga opsyon para sa paggamot at napagpasyahan gawin ang isang double mastectomy. Inaasahan namin na pagkatapos ng operasyon na iyon, wala nang karagdagang panggagamot na kakailanganin. Ngunit nang tingnan nilang mabuti ang tumor sa ilalim ng mikroskopyo, natukoy na ang uri ng pagka-ulit ng sakit ko ay bababa nang malaki sa pamamagitan ng ilang ulit na pang-iwas na chemo. Sa pusong puno ng pangamba at mga nakikinita kong pagsusuka at pagiging kalbo na tumatakbo sa aking isip, tumawag ako sa oncologist at nakipag-appointment. Pagkatapos noon, dumating ang aking asawa mula sa trabaho at sinabing: “Natanggal ako sa trabaho.” Kung minsan, kapag umulan, parang ito ay tag-ulan. Babala Babala Kaya, dahil sa walang kita at ang mga inaasahan naming napakaraming mga singil sa medikal na malapit nang mang-atake sa aming mailbox, naghanda kami para sa aking mga paggagamot. Ang aking asawa ay masigasig na nagpadala ng mga resume at nakakuha naman ng ilang mga panayam. Kami ay umaasa. Ang Kimo, para sa akin, ay naging, hindi masyadong nakakasuka ngunit napakasakit. Ang sakit na sagad hanggang sa buto ay nagpapaluha sa akin minsan, at walang nakakapagpagaan nito. Ako ay nagpapasalamat na ang aking asawa ay nasa bahay at maaaring tumulong sa pag-aalaga sa akin. Kahit na sa mga sandali na wala siyang magagawa, ang pagiging nasa tabi ko lamang siya ay isang malaking kaginhawahan na. Ito ay isang hindi inaasahang biyaya sa kanyang pagkakatanggal sa trabaho. Nagtitiwala kami sa plano ng Diyos. Nagpatuloy ang mga linggo. Nagpasya ang aking buhok na magbakasyon ng mahabang panahon, humina ang aking katawan, at ginawa ko ang kaunting trabaho na magagawa ko. Walang nag-aalok ng trabaho para sa aking talentadong asawa. Nanalangin kami, nag-ayuno kami, nagtiwala kami sa Panginoon, at nagsimula naming maramdaman ang hirap ng panahon. Tinamaan sa Kaibuturan Sa taong ito, nagdarasal ang grupo ko ng panalangin na mga kababaihan sa pamamagitan ng trabaho ng maestro ng Divine Intimacy ng Amang Gabriel ng Santa Maria Magdalena. Isang Linggo, nang ang pakiramdam ko ay hindi ko na kaya pang dalhin ang mga pasanin na ito ng isa pang hakbang, ang kanyang pagmuni-muni sa Mabuting Samaritano ay tumama sa akin sa kaibuturan. Naalala mo ang minamahal na talinghaga mula sa Lucas 10 kapag ang isang tao ay ninakawan, binugbog, at iniwan sa gilid ng daan. Isang saserdote at Levita ang lumampas sa kanya, hindi nag-alok ng tulong. Tanging ang Samaritano ang tumigil para lingapin siya. Sinasalamin ni Padre Gabriel: “Tayo rin, mayroon ding nakakasalubong na mga tulisan sa ating daan. Ang mundo, ang diyablo, at ang ating mga hilig ay hinubad at nasugatan tayo… Sa walang katapusang pag-ibig [ang Good Samaritan par excellence] ay yumuko sa ating bukas na mga sugat, pinagaling ang mga ito kasama ng langis at alak ng Kanyang biyaya … Pagkatapos ay kinalong Niya tayo sa Kanyang mga bisig at dinala tayo sa isang ligtas na lugar.” (Banal Pagpapalagayang-loob #273). Gaano katindi ang naramdaman ko sa talatang ito! Pakiramdam namin ng asawa ko ay ninakawan, binugbog, at kami ay inabandona. Kami ay natanggalan ng aming kita, aming trabaho, at aming dignidad. Ninakawan kami ng aking mga suso, ang aking kalusugan, maging pati ang aking buhok. Habang nananalangin ako, malakas ang pakiramdam ko na ang Panginoon ay yumuko sa amin, pinahiran at pinagaling kami, at pagkatapos ay kinuha ako sa Kanyang mga bisig at binuhat habang ang aking asawa ay naglalakad kasama namin, dinadala kami sa isang lugar ng kaligtasan. Napuno ako ng luha ng kaginhawaan at pasasalamat. Sinabi pa ni Padre Gabriel: “Dapat tayong pumunta sa Misa upang makita Siya, ang Mabuting Samaritano … Pagdating Niya sa atin sa Banal na Komunyon, pagagalingin Niya ang ating mga sugat, hindi lamang ang ating mga panlabas na sugat, kundi maging ang ating mga panloob ding mga sugat, saganang ibinubuhos sa kanila ang matamis na langis at pampalakas na alak na biyaya Niya.” Nang maglaon sa araw ding iyon, nagpunta kami sa Kumpisalan at Misa. Mayroon kaming isang magandang bisitang pari mula sa Africa ang paggalang at kahinahunan ay agad na bumalot sa akin. Nanalangin siya para sa akin sa pakumpisalan, na hinihiling sa Panginoon na ibigay sa akin ang mga ninanais ng aking puso—ang marangal na gawain para sa aking asawa—at para pagalingin ako. Sa oras ng pagdating ng Komunyon, umiiyak ako sa aking pag-akyat upang salubungin ang Mabuting Samaritano, alam kong dinadala Niya kami sa isang lugar ng kaligtasan—sa Kanya. Kailanman Huwag Mo Akong Lampasan Alam kong ito ay maaaring o hindi nangangahulugan na ang aking asawa ay makakakuha ng trabaho, o ako ay makakalampas sa chemo nang walang labis na sakit na mararamdaman. Ngunit walang pagdududa sa aking isip, puso, o katawan na nakatagpo ko ang Mabuting Samaritano sa pamamagitan ng Banal na Eukaristiya na iyon. Hindi niya ako nilampasan pero sa halip ay tumigil at inaalagaan niya ako at ang mga sugat ko. Siya ay totoo sa akin gaya ng dati maski noon, at kahit pakiramdam ko bugbog pa rin kami ng asawa ko, nagpapasalamat ako kay Lord sa pagiging laging andiyan para sa amin bilang ang Mabuting Samaritano na huminto, nag-aalaga, nagpapagaling, at pagkatapos ay tinitipon tayo sa isang lugar ng kaligtasan. Ang kanyang kaligtasan ay hindi kaligtasan ng mundo. Ang tumayo at maghintay sa gitna ng "pag-atake" na ito, ang pagnanakaw, ay ilan sa pinakamahirap na gawaing espirituwal na naimbitahan akong gawin. Oh, pero nagtitiwala ako sa ating Mabuting Samaritano par excellence. Naghihintay siya roon para buhatin ako—para tipunin ang sinumang may pakiramdam na ninakawan, binugbog, at pinabayaan—at, sa pamamagitan ng Banal na Sakramento, itinakda ang kanyang tatak ng kaligtasan sa ating mga puso at kaluluwa.

Tuklasin ang kagandahan ng pagsagawa ng pinakamahusay na Bagong Taong Panukala sa taong ito Sa ganang tayo'y nakatayo sa bingit ng bagong taon, ang hangin ay puno ng pag-asa, pag-asa, at pangako ng isang bagong simula.  Para sa madami, ang pagbabagong ito ay sumasagisag ng isang pagkakataon na iwanan ang mga pasanin ng nakaraan at simulan ang isang paglalakbay ng paglago at paghilom.  Pati ako ay tumahak ng landas na ito—nilalakbay ang mga sali-salimuot ng buhay, paghahanap ng ginhawa, lakas, at kagalakan sa pamamagitan ng mapagbagong biyaya ng panalangin. Pagsapit Ng Hatinggabi Ilang taon na ang nakakalipas, natagpuan ko ang aking sarili na nakikipagbuno sa mga labi ng mga nakaraang kirot na tila mabigat sa aking puso.  Ang mga peklat ng mga pagkabigo at kawala ay umukit ng kanilang mga tatak, na nag-iiwan sa akin ng pananabik para sa isang panibagong pasimula.  Sa sandaling ito ng pagmumuni ako gumawa ng isang panukala—isang panukala na magdadala sa akin sa landas patungo sa biyaya at paghilom. Nang sumapit ang hatinggabi, nagpasiya akong ialay ang aking sarili sa nakakapagpanibagong kapangyarihan ng dasal.  Ang panukalang ito ay hindi bunga nang isang panandaliang pagnanais para sa pagbabago kundi mula sa isang malalim na pangangailangan na ayusin ang mga sirang piraso ng aking kaluluwa at hanapin ang kagalakan na nawala sa akin sa napakatagal na panahon. Sa mga naunang araw ng bagong taon, ang pamilyar na kirot ng aking nakalipas na mga pasakit ay naging balakid sa pagpapanatili ng aking panukala.  Sinikap ng mga kaguluhan ng isip at pag-aalinlangan na madiskaril ang aking pangako, ngunit kumapit ako sa aking pananampalataya at determinasyon.  Sa pamamagitan ng patuloy na pagdadasal, nagsimula akong makadanas ng banayad na pagbabago sa loob ko—mga bulong ng biyaya na sumasalat sa aking sugatang espirito. Habang lumilipas ang mga buwan, bumuhos ang mga biyaya sa aking buhay na tulad ng banayad na ulan, na nagpapaginhawa sa tigang na lupa ng aking puso.  Nagkaroon ako ng lakas ng loob na patawadin ang mga nagkasala sa akin at naunawain na ang pagpapatawad ay isang handog na ibinigay ko sa aking sarili.  Ito ay nakapagpapalaya, isang dakilang biyaya na nagpalaya sa akin mula sa mga kadena ng kapaitan, pinapahintulutan ako na yakapin ang pag-ibig at kagalakan. Panindigan Ang Iyong Resolusyon Ang landas ay hindi salat sa tinik, ngunit ang biyaya ng panalangin ang nagbigay sa akin ng lakas at katatagan upang magtiyaga.  Napagtanto ko na ang paglalakbay na ito ay hindi lamang tungkol sa paninindigan sa isang resolusyon—ito ay tungkol sa pagyakap sa isang buhay na tinatanglawan ng nagniningning na liwanag ng pananampalataya. Ang pagkamaalinsunod sa pagdadasal ay may mahalagang papel sa aking paglalakbay sa paghilom at pagpapanibago.  Madalas ay nahihirapan akong panatilihin ang bagong ugaling ito sa gitna ng mga pakikibaka at pang-abala sa buhay.  Heto ang ilang mga payo na nakatulong sa akin na makapaglimi at mapanatiling buhay ang aking resolusyon: 1. Magtakda ng Kagalang-galang na Oras: Magtalaga ng tiyakang oras ng araw na pinakamainam para sa iyo na manalangin nang palagian.  Maaaring sa umaga bago magsimula ang kaguluhan ng maghapon, sa tahimik na pamamahinga sa tanghalian, o sa gabi upang pag-isipan ang nagdaang araw.  Ang nakatalagang oras na ito ay makakatulong sa pagbuo ng isang gawi. 2. Lumikha ng Kagalang-galang na Lugar:  Magtalaga ng isang natatanging lugar para sa panalangin, maging ito man ay isang maaliwalas na sulok sa iyong tahanan, simbahan, o isang natural na lugar sa may labas.  Ang pagkakaroon ng nakalaang espasyo ay nakakatulong upang makalikha ng isang ugnayan sa kabanalan at kapayapaan. 3. Pakinabangan ang mga Panulong sa Pananalangin: Isama ang mga pantulong sa panalangin tulad ng pahayagan, rosaryo, o mga espirituwal na aklat.  Ang mga gamit na ito ay maaaring mapahusay ang iyong karanasan sa pagdadasal at panatilihin kang nakatutok, lalo na kapag ang mga abala ay nagbabanta na hilahin ka papalayo. 4. Maghangad ng Pananagutan: Ibahagi ang iyong resolusyon sa isang pinagkakatiwalaang kaibigan o miyembro ng pamilya na makakagabay sa iyo sa iyong paglalakbay at magpapaalala sa iyo sa pananagutan mo.  Ang pagkakaroon ng taong makakasama mo sa iyong pag-unlad at pakikibaka ay ng mapagkukunan mo ng pampasigla. Pagharap Sa Unos Ngayon, habang iniisip ko ang napakahalagang taon na iyon at ang mga sumunod pang iba, napupuno ako ng matinding kagalakan.  Ang sakit na minsang bumihag sa akin ay naging bukal ng lakas, habag, at mas malalim na pakikipag-ugnayan sa Diyos.  Ang mga peklat ay nananatili, ngunit ngayon ang mga ito ay patunay ng biyaya na gumabay sa akin sa pagharap sa unos. Habang tayo ay nakatayo sa bukana ng bagong taon, hinihikayat ko kayong yakapin ang kapangyarihan ng dasal sa inyong buhay.  Ito ay isang gabay ng pag-asa, isang mapagkukunan ng kaginhawaan, at isang kaligtasan sa pinakamadilim na panahon.  Anuman ang iyong maging pasiya, nawa'y ang mga ito ay puno ng pananalangin at sagana sa pananampalataya, batid na ang biyaya ng Diyos ay gagabay sa iyo sa bawat hakbang ng daan.

Ang himagsikan ng Chinese Boxer noong 1900 ay pumatay ng halos 32,000 na mga Kristiyanong Tsino at 200 na mga taga-Kanlurang misyonero.  Kabilang sa mga tapat na Kristiyano na nag-alay ng kanilang buhay para sa kanilang pananampalataya, si San Mark Ji Tianxiang, ay namumukod dahil, sa oras ng kanyang kamatayan, siya ay isang adik sa opyo na hindi nakatanggap ng mga sakramento sa loob ng 30 mahabang taon. Si Ji ay pinalaki sa isang matapat na Kristiyanong mag-anak, at siya ay isang iginagalang at mapagkawanggawa na manggagamot sa kanyang pamayanan.  Sisihin ang kapalaran, ang opyo na ginamit niya upang pahupain ang isang nakakagambalang sakit sa tiyan ay bumihag sa kanya, at siya ay dagling nagumon dito. Bagamat siya ay madalas sa Kumpisalan, natagpuan ni Ji ang kanyang sarili sa sakmal ng isang malakas na pagkagumon na tumangging sumuko sa anumang paraan ng paglaban.  Sa kalaunan ay sinabi sa kanya ng kanyang Kura paroko na hindi niya maipagpapatuloy na ulitin ang naturang kasalanan sa Kumpisalan.  Ang Kumpisal ay nangangailangan ng isang may pagkamalay na pagtitika at di na magkasalang muli, at ang paulit -ulit na kasalanang ito, noong ika -19 na siglo, ay hindi madalumat na isang sakit.  Mula nuon siya ay pinagbawalan sa pagtanggap ng mga sakramento, ngunit ipinagpatuloy niya ang pagdalaw sa simbahan at nanatiling tapat sa mga pamamaraan ng Panginoon.  Nanatili siyang taos -puso sa kanyang pananampalataya sapagkat naniwala siya sa isang maawain na ama. Madami ang nagpalagay na siya ang unang tatanggi sa Panginoon kapag naharap sa banta ng pag -uusig.  Ngunit kasama ang kanyang anak na lalaki, apo, at mga manugang na babae, nagtiyaga siya hanggang sa pinakahuli.  Sa katunayan, nagdulot si Ji ng espirituwal na pampalubag-loob sa kanyang mga kapwa Kristiyano habang sila ay nakabilanggo at naghihintay ng pagbitay. Itinala ng mga kwento na habang sila ay kinaladkad sa bilangguan, ang kanyang apo, nanginginig sa takot, ay nagtanong sa kanya, "Lolo, saan tayo pupunta?"  Kalmado siya at tuwang-tuwang sumagot: "Uuwi na tayo."  Namatay siya, iinaawit ang litanya ng mapagpalang Birheng Maria.  Itinanghal siyang santo ni Santo Papa Juan Pablo II nuong taong 2000.

Siya’y napatunayang may talamak na Nakakahumaling  na Mapilit na  Kaguluhan, at pinamaraanang maggagamot nang habambuhay.  Pagkaraan, isang hindi inaasahan ang nangyari Noong panahon ng 1990, ako’y natuklasang may palagiang pagsusumagi ng alaala na walang lubay at kawalang-ayos.  Ang manggagamot ay niresetahan ako ng paggamot at nagsabing kakailanganin ko ang mga ito para nalalabi ng aking buhay.  Ilang mga tao ay iniisip na ang mga bagay na may kinalaman sa kalusugan ng isip ay gawa ng ikaw ay kulang sa pananalig, ngunit walang mali sa aking pananalig.  Palagi kong minahal nang taimtiman ang Diyos at inasahan Siya sa lahat ng bagay, ngunit ako rin ay nakadama ng matibay na nakababaldadong pagkukulang.  Hindi ko nakuhang maiwaglit ang paniwala na ang bawa’t maling bagay sa mundo ay pagkakalamali ko. Ako ay may katibayang antas sa Batas, ngunit ang puso ko’y kailanman ay hindi naparoon.  Natapos ko ang Abogasya upang mapahanga ang ina ko, na inisip na ang pasya ko ng pagtuturo bilang isang hanapbuhay ay hindi sapat na mabuti.  Ngunit nakapag-asawa ako at nakapagsilang ng aking unang sanggol bago pa ako makatapos nito, at nagpatuloy na magkakaroon ng pitong  maririkit na mga anak, kaya ako’y nakapaggugol nang higit na panahon na natututong maging ina kaysa nanunungkulan sa batas.  Nang kami’y lumipat sa Australia, ang batas ay iba, kaya bumalik ako sa pamantasan upang sa wakas ay mag-aral ng aking unang giliw.  Pagtuturo.  Ngunit kahit nang makahanap ako ng tungkulin na ikinalulugod kong gawin, nadama ko na sinusubukan ko lamang na bigyang katarungan ang aking pag-iral sa pag-iipon ng salapi.  Kahit paano, hindi ko nadama na ang pangangalaga ng aking pamilya at pag-aasikaso ng mga taong inihabilin sa akin ay sapat na tama.  Sa totoo, dahil sa aking nakapanlulumong pagkukulang at pagdama ng kasahulan, wala man lamang nakapagdulot ng kasapatan. Lubusang Di-inaasahan Dahil sa laki ng aming mag-anak, hindi laging madaling makaalis sa araw ng pahinga, kaya kami’y nanabik nang nakarinig kami tungkol sa Carry Home sa Pemberton na kung saan ay ang bayad ay abuloy ng kung ano ang iyong maidudulot.  Ito ay may magandang lalawigang kapaligiran na malapit sa mga gubat. Kami’y nagbalak na dumalo para sa mag-anakang banal na paggunita sa katapusan ng linggo.  Sila rin ay may isang samahan ng pagdasal at pagsamba sa Perth. Doon, sa isa sa mga paggugunita, isang bagay na di-inaasahang lubos at nakadadaig ang nangyari.  Katatanggap ko lamang ng panalangin nang ako’y biglaang bumagsak sa sahig.  Pabaluktot na nakatungo sa sahig na tila isang sanggol, ako’y humiyaw at humiyaw at humiyaw.  Binuhat nila ako patungo roon sa umaalog na lumang kahoy na balkonahe sa labas at patuloy na nagdarasal hanggang sa huli, ako’y tumigil ng paghiyaw. Ito’y lubos na di- ninanais at di-inaasahan.  Ngunit alam kong ito ay pag-aadya. Ako’y nakadama lamang ng kahungkagan na tila isang bagay ay nilisan ako.  Pagkaraan ng paggunita, ang mga kaibigan ko ay patuloy na siniyasat ako at dumating upang ipagdasal ako, humihiling para sa pamamagitan ni Maria na ang mga biyaya ng Banal na Ispirito ay maging malinaw sa akin.  Ako’y nakadama ng lubhang higit nang makaraan ang isang linggo o dalawa, nagpasya akong bawasan ang aking antas ng mga gamot.  Sa loob ng tatlong buwan, naitigil ko ang pangangailangan ng mga gamot at nakadama ng higit na mabuti kaysa noong dati. Pawalang Natutunaw Hindi na ako nakadarama ng pangangailangan upang patunayan sa aking sarili o magpanggap na ako’y lalong mabuti kaysa noong dati.  Hindi ko nadama na kailangan kong magpaka-ibabaw sa lahat ng mga bagay.  Ako’y nagpapasalamat sa handog ng buhay, ang aking pamilya, ang aking madasaling komunidad at itong pambihirang kaugnayan sa Diyos.  Nang ako’y nabigyang-laya mula sa pangangailangan na magbigay ng katarungan sa aking pag-iral, ako’y namulat na hindi ako makapagbibigay ng katarungan sa aking pag-iral.  Ito’y isang buhay na handog, pamilya, panalangin, kaugnayan sa Diyos—lahat ng ito’y mga biyaya, hindi tulad ng maaari mong makamkam.  Tanggapin mo ito at pasalamatan mo ang Diyos. Ako’y naging lalong mabuting tao.  Hindi ko kinakailangang magpakitang-gilas, makipagtagisan, o ipagsapilitan nang may-kayabangan na ang aking pamamaraan ay pinakamabuti.  Namulat ako na hindi ko kinakailangang maging higit pa sa ibang tao dahil ito’y walang kabuluhan.  Ang Diyos ay minamahal ako, ang Diyos ay inaalagaan ako.  Mula sa mahigpit na sunggab ng aking salantaing sala, ako’y nagsimulang namulat na “Kung hindi ako ninais ng Diyos, maaring nakapaglalang na Siya ng iba pa.” Ang kaugnayan ko sa aking ina ay walang-katiyakan.  Kahit nang naging ina ako, patuloy pa rin akong maghirap sa dama nitong walang katiyakan.  Ngunit ang karanasang ito ay binago ang yaon para sa akin.  Tulad nang pinili ng Diyos si Maria upang idala si Hesus sa mundo, napili Niya si Maria na tulungan ako sa aking paroroonan.  Ang mga bagay sa kaugnayan ko sa aking ina, at sa aking Inang Banal sa huling dako, ay marahang nalusaw nang pawala. Nadama ko tulad ni Juan sa paahan ng Krus nang sinabihan siya ni Hesus: “Ito ang iyong Ina.”  Naratnan ko upang malaman na si Maria ang ganap na malinis na ina.  Ngayon, kapag ang isip ko’y nakaliligta, ang Rosaryo ay mamamagitan upang saklolohan ako!  Hindi ko napagtanto kung gaano ko siya kailangan hanggang naituring ko siyang isang mahalagang bahagi ng aking buhay.  Ngayon, hindi ko maharayang lumakad nang palayo.

Ang naiisip lang ni Tom Naemi, araw at gabi, ay kailangan niyang makaganti sa mga nagpakulong sa kanya. Ang aking pamilya ay nandayuhan sa Amerika mula sa Iraq noong ako ay 11 taong gulang. Nagsimula kami ng isang grocery store at lahat kami ay nagsikap para maging matagumpay ito. Ito ay isang magulong kapaligiran upang kalakhan at hindi ko nais na makita akong mahina, kaya hindi ko hinayaan ang sinuman na maging mas mahusay sa akin. Bagaman palagi akong nagsisimba kasama ang aking pamilya at naglilingkod sa altar, ang aking tunay na diyos ay pera at tagumpay. Naging masaya ang pamilya ko nang magpakasal ako sa edad na 19; umaasa sila na tatahimik na ako. Ako ay naging isang matagumpay na negosyante, kumuha at pumalit sa pamilihan ng paninda ng pamilya. Akala ko ako ay hindi matatalo at makakatakas sa anumang bagay, lalo na nang ako ay nakaligtas sa mga pambabaril ng mga karibal. Nang magsimula ang isa pang grupong Chaldean ng isa pang malaking tindahan sa malapit, naging mabangis ang kompetisyon. Hindi lang namin pinapaliit ang isa't isa; kami ay gumagawa ng mga krimen upang alisin ang isa't isa sa negosyo. Sinunog ko ang kanilang tindahan, ngunit ang kanilang pagseseguro ang nagbabayad para sa pagkumpuni. Pinadalhan ko sila ng bombang oras; nagpadala sila ng mga tao para patayin ako. Galit na galit ako, at nagpasyang maghiganti minsan ng todo. Papatayin ko sana sila; nakiusap ang asawa ko na huwag na pero nilagyan ko ng gasolina at dinamita ang isang 14-na talampakan na trak at pinaandar ko ito patungo sa kanilang gusali. Nang sinindihan ko ang mitsa, nasunog agad ang buong trak. Nadamay ako sa apoy. Bago sumabog ang trak, tumalon ako at gumulong sa niyebe; hindi ako makakita. Natunaw ang mukha, kamay, at kanang tenga ko. Tumakbo ako palayo sa kalsada at dinala ako sa ospital. Dumating ang mga pulis upang tanungin ako, ngunit sinabi sa akin ng aking magaling na abogado na huwag mag-alala. Subalit sa huling minuto, nagbago ang lahat, kaya umalis ako papuntang Iraq. Sumunod naman ang aking asawa at mga anak ko. Pagkatapos ng pitong buwan, tahimik akong bumalik sa San Diego para makita ang aking mga magulang. Ngunit mayroon pa rin akong sama ng loob na gusto kong ayusin, kaya nagsimulang muli ang gulo. Mga Baliw na Bisita Ni-raid ng FBI ang bahay ng nanay ko. Bagama't nakatakas ako sa takdang panahon, kinailangan kong umalis muli ng bansa. Dahil maganda ang takbo ng negosyo sa Iraq, nagpasya akong hindi na bumalik sa Amerika. Pagkatapos, tumawag ang aking abogado at sinabing kung susuko ako, makikipag-ayos  siya na masentensiyahan ako ng 5-8 taon lamang. Bumalik ako, ngunit nasentensyahan ako sa bilangguan ng 60-90 taon. Sa apela, ang sentensya ay pinutol sa 15-40 taon, na tila walang hanggan. Habang palipat-lipat ako sa bilangguan, nauna sa akin ang reputasyon ko sa karahasan. Madalas akong makipag-away sa ibang mga preso at natatakot na ang mga tao sa akin. Nagsisimba pa rin ako noon, ngunit napuno ako ng galit at nahuhumaling sa paghihiganti. Mayroon akong isang imahe na nananatili sa aking isipan, na naglalakad sa tindahan ng aking karibal, nakamaskara, pagbaril sa lahat ng tao sa tindahan, at maglalakad palabas. Hindi ko makayanan na malaya sila habang ako ay nasa likod ng mga rehas. Lumaki ang aking mga anak na wala ako at hiniwalayan ako ng aking asawa. Sa aking ikaanim na taon sa bilangguan sa loob ng sampung taon, nakilala ko ang mga baliw, banal na boluntaryong mga ito, labintatlo sa kanila, na pumapasok bawat linggo ay kasama ang mga pari. Tuwang-tuwa sila kay Hesus sa lahat ng oras. Nagsalita sila ng mga wika at nag-usap tungkol sa mga himala at pagpapagaling. Akala ko ay baliw sila, ngunit pinahahalagahan ko sila sa pagpunta. Labintatlong taon nang ginagawa ito ni Deacon Ed at ng kanyang asawang si Barbara. Isang araw, tinanong niya ako: “Tom, kumusta ang iyong paglakad kasama si Hesus?” Sinabi ko sa kanya na ito ay mahusay, ngunit isa lamang ang gusto kong gawin. Habang naglalakad ako, tinawag niya ako pabalik, nagtanong: “Paghihiganti ba ang sinasabi mo?” Sinabi ko sa kanya na tinawag ko lang itong "pagganti." Sabi niya: “Hindi mo alam kung ano ang ibig sabihin ng pagiging isang mabuting Kristiyano, hindi ba?” Sinabi niya sa akin na ang pagiging isang mabuting Kristiyano ay hindi lamang nangangahulugan ng pagsamba kay Hesus, nangangahulugan ito ng pagmamahal sa Panginoon at paggawa ng lahat ng ginawa ni Hesus kabilang ang pagpapatawad sa iyong mga kaaway. “Buweno”, sabi ko, “Si Hesus iyon; madali para sa Kanya, ngunit hindi madali para sa akin." Hiniling sa akin ni Deacon Ed na manalangin araw-araw: “Panginoong Hesus, alisin mo sa akin ang galit na ito. Hinihiling ko sa iyo na pumagitna sa akin at sa aking mga kaaway, hinihiling ko sa iyo na tulungan mo akong patawarin sila at pagpalain sila." Upang pagpalain ang aking mga kaaway? Hindi pwede! Ngunit ang paulit-ulit niyang pag-udyok ay nakapasok sa akin, at mula sa araw na iyon, nagsimula akong manalangin tungkol sa kapatawaran at pagpapagaling. Tinatawag Pabalik Sa mahabang panahon walang nangyari. Pagkatapos, isang araw, habang pinapalipat-lipat ko ang mga panaluyan, nakita ko ang mangangaral na ito sa TV: “Kilala mo ba si Hesus? O taga-simba ka lang?" Naramdaman kong parang direktang kinakausap niya ako. Sa ika-10 ng gabi, ang kuryente ay pinapatay gaya ng dati, naupo ako roon sa aking higaan at sinabi kay Hesus: “Panginoon, sa buong buhay ko, hindi kita nakilala. Nasa akin ang lahat, ngunit ngayon ay wala na. Kunin ang aking buhay. Binibigay ko na sa iyo. Magmula ngayon, gamitin mo ito para sa anumang gusto mo. Malamang na gagawin mo ang isang mas mahusay na trabaho kaysa sa ginawa ko." Sumali ako sa pag-aaral ng Banal na Kasulatan, at nagpalista para sa Life in the Spirit. Sa pag-aaral ng Banal na Kasulatan isang araw, nakita ko ang isang pangitain ni Jesus sa Kanyang kaluwalhatian, at tulad ng isang laser mula sa Langit, nadama kong napuno ako ng Pag-ibig ng Diyos. Ang Kasulatan ay nagsalita sa akin, at natuklasan ko ang aking layunin. Ang Panginoon ay nagsimulang makipag-usap sa akin sa mga panaginip at nagpahayag ng mga bagay tungkol sa mga tao na hindi pa nila sinabi sa iba. Sinimulan kong tawagan sila mula sa bilangguan upang pag-usapan ang sinabi ng Panginoon, at nangakong ipagdadasal ko sila. Nang maglaon, narinig ko ang tungkol sa kung paano nila naranasan ang paggaling sa kanilang buhay. Nasa Isang Misyon Noong inilipat ako sa isa pang bilangguan, wala silang serbisyong Katoliko, kaya nagsimula ako ng isa at nagsimulang mangaral ng Ebanghelyo doon. Nagsimula kami sa 11 miyembro, lumaki hanggang 58, at higit pa ang patuloy na sumasali. Ang mga lalaki ay gumagaling sa mga sugat na nagpakulong sa kanila bago pa man sila nakapasok ng bilangguan. Pagkatapos ng 15 taon, umuwi ako sa isang bagong misyon—Iligtas ang mga kaluluwa, sirain ang kalaban. Sa pag-uwi ng mga kaibigan ko, ay nakikita nila akong nagbabasa ng Kasulatan nang ilang oras. Hindi nila maintindihan kung ano na ang nangyari sa akin. Sinabi ko sa kanila na ang dating Tom ay namatay na. Ako ay isang bagong nilikha kay Kristo Hesus, na ipinagmamalaki na maging Kanyang tagasunod. Nawalan ako ng maraming kaibigan ngunit nagkaroon ako ng maraming kapatid kay Kristo. Nais kong makipagtulungan sa mga kabataan, na ihatid sila kay Jesus upang hindi sila mamatay o mabilanggo. Akala ng mga pinsan ko ay nabaliw na ako at sinabi nila sa nanay ko na malalampasan ko ito sa lalong madaling panahon. Ngunit nakipagkita ako sa Obispo, na nagbigay ng kanyang kapahintulutan, at nakahanap ako ng isang pari, si Padre Caleb, na handang tumulong sa akin para sa adhikaing ito. Bago ako napunta sa bilangguan, napakarami kong pera, ako ay sikat na sikat, at ang lahat ay dapat sa aking pamamaraan. Isa akong kalubus lubusan sa aking mga dating araw ng krimen, ito ay puro tungkol sa akin, ngunit pagkatapos na makilala ko si Hesus, napagtanto ko na ang lahat ng bagay sa mundo ay basura kumpara sa Kanya. Ngayon, ang lahat ay tungkol kay Hesus, na nabubuhay sa akin. Siya ang nagtutulak sa akin na gawin ang lahat ng bagay, at wala akong magagawa kung wala Siya. Sumulat ako ng isang libro tungkol sa aking mga karanasan upang bigyan ang mga tao ng pag-asa, hindi lamang ng mga tao sa bilangguan, ngunit sinumang nakakadena sa kanilang mga kasalanan. Palagi tayong magkakaroon ng mga problema, ngunit sa Kanyang tulong, malalampasan natin ang bawat hadlang sa buhay. Sa pamamagitan lamang ni Kristo natin matatagpuan ang tunay na kalayaan. Buhay ang aking Tagapagligtas. Siya ay buhay at maayos. Purihin ang Pangalan ng Panginoon!

Bilang isang aktor at direktor, akala ni Patrick Reynolds ang Diyos ay para lamang sa mga banal na tao. Nabigo siyang maunawaan ang plano ng Diyos hanggang sa araw na nagkaroon siya ng kahima-himalang karanasan habang nagdadasal ng Rosaryo. Narito ang kanyang hindi kapani-paniwalang paglalakbay. Ipinanganak at lumaki ako sa isang Katolikong pamilya. Nagpupunta kami sa Misa bawat linggo, nagdarasal araw-araw, nag-aral sa Katolikong paaralan, at maraming mga banal na bagay sa bahay, ngunit kahit papaano ay hindi tumagos ang pananampalataya. Sa tuwing tatawid kami sa bukana, sinasabuyan kami ni Nanay ng banal na tubig, ngunit sa kasamaang palad, wala kaming personal na kaugnayan kay Hesus. Hindi ko alam na posible pala iyon. Ang pagka intindi ko ang Diyos ay nabubuhay sa itaas ng mga ulap sa kung saan. Tinitignan Niya tayong lahat dito sa ibaba, ngunit sa sarili kong isip at puso, ay napakalayo Niya at hindi maabot. Bagama't may mga natutunan ako tungkol sa Diyos, hindi ko nalaman kung sino Siya. Noong mga sampung taong gulang ako, nagsimulang pumunta ang nanay ko sa isang charismatic prayer group, at nakita ko ang kanyang pananampalataya na naging tunay at personal. Siya ay gumaling sa depresyon, kaya alam ko na ang kapangyarihan ng Diyos ay totoo, ngunit naisip ko na ang Diyos ay para lamang sa mga banal na tao tulad ng aking ina. Hinangad ko ang isang bagay na mas malalim kaysa sa iniaalok. Pagdating sa mga Banal, hindi ko naintindihan ang kanilang tungkulin at hindi ko inisip na mayroon silang anumang maiaalok sa akin dahil hindi ko naisip na maaari akong maging banal. Bigo at Salat Noong umalis ako sa paaralan, gusto kong maging mayaman at sikat para mahalin ako ng lahat. Akala ko iyon ang magpapasaya sa akin. Napagpasyahan ko na ang pagiging isang artista ang magiging pinakamadaling paraan upang makamit ang aking mga layunin. Kaya, nag-aral ako ng pag-arte at kalaunan ay naging matagumpay na artista at direktor. Nagbukas ito ng mga pinto sa isang buhay na hindi ko pa nararanasan at mas maraming pera na hindi ko alam kung ano ang gagawin sa mga ito, kaya ginugol ko ito sa pagsisikap na mapabilib ang mahahalagang tao sa industriya. Ang buong buhay ko ay naging isang paulit ulit na pagbili ng mga bagay para mapabilib ang mga tao at para mas kumita ako upang makabili ng mga bagay na magpapabilib sa mga tao. Sa halip na makaramdam ako ng kasiyahan, nakaramdam ako ng kawalan. Pakiramdam ko ako ay isang manloloko. Buong buhay ko ay puro pagpapanggap sa kung ano ang gusto ng ibang tao na maging ako. Naghahanap ako ng mas higit pa ngunit hindi ko naintindihan na may plano ang Diyos para sa akin. Ang buhay ko ay puro tungkol sa mga kasiyahan, inuman, at relasyon, ngunit puno ng kawalang-kasiyahan. Isang araw, inimbitahan ako ng nanay ko sa isang malaking Kahali-halinang Katolikong Komperensya sa Scotland. Sa totoo lang, hindi ko gustong pumunta dahil naisip ko na naisantabi ko na ang lahat ng bagay na tungkol sa Diyos, ngunit ang mga ina ay mahusay sa emosyonal na pang-blackmail; mapapagawa ka nila ng mga bagay na hindi kayang gawin ng iba. Sabi niya, “Pat, aalis ako para magmisyon sa Africa sa loob ng dalawang taon. Kung hindi ka pupunta sa retreat na ito, hindi ako magkakaroon ng oras na makasama ka bago ako umalis." Kaya pumunta ako. Natutuwa ako ngayon, ngunit sa oras na iyon, hindi ako komportable. Kakaiba ang pakiramdam na makita ang napakaraming tao na umaawit at nagpupuri sa Diyos. Habang mapanghusga kong tinignan ang kapaligiran ng silid, biglang dumating ang Diyos sa buhay ko. Ang pari ay nagsalita tungkol sa pananampalataya, si Hesus sa Eukaristiya, ang mga Banal, at ang Mahal na Birhen sa isang tunay, na madaramang paraan at sa wakas ay naunawaan ko na ang Diyos ay napakalapit, hindi nasa isang lugar sa itaas ng mga ulap, at Siya ay may plano para sa aking buhay . Mas Mahalaga Naunawaan ko na nilikha ako ng Diyos nang may dahilan. Sinabi ko ang aking unang taos-pusong panalangin noong araw na iyon, “Panginoon, kung nariyan Ka, kung mayroon kang plano para sa akin, kailangan ko ang iyong tulong. Ipakita mo sa akin sa paraang maiintindihan ko.” Nagsimulang magdasal ang mga tao ng Rosaryo, na hindi ko nadarasal mula pa noong bata pa ako, kaya nakiisa ako sa anumang panalangin na naaalala ko. Nang magsimula silang kumanta, may natunaw sa puso ko, at sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay ko, naranasan ko ang pag-ibig ng Diyos. Sa sobrang pag-ibig na ito ay napaiyak ako. Dahil sa pamamagitan ng Mahal na Birhen ako ay nakarating sa presensya ng Diyos. Nagpunta ako sa Misa noong araw na iyon, ngunit alam kong hindi ako makakatanggap ng komunyon dahil matagal na akong hindi nakakapunta sa Kumpisalan. Ang puso ko ay nananabik na maging mas malapit sa Diyos, kaya ginugol ko ang sumunod na ilang linggo sa paghahanda na gumawa ng isang tapat, at masinsinang Pagkumpisal. Noong bata pa ako, regular akong pumupunta sa Kumpisalan, ngunit sa palagay ko ay hindi ako naging tapat. Kinuha ko ang aking listahan ng aking mga kasalanan—parehong tatlo o apat na bagay sa bawat pagkakataon. Nang maranasan ko ang pagpapatawad sa pagkakataong ito, nadama ko ang matinding kapayapaan at pagmamahal. Napagpasyahan ko na gusto ko pa ng mga ito sa aking buhay. Susunod o Hindi? Bilang isang artista, napakahirap ipamuhay ang aking pananampalataya. Bawat bahaging iniaalok sa akin ay sumasalungat sa aking mga paniniwala bilang isang Katoliko, ngunit wala akong sapat na pormasyon sa pananampalataya. Alam kong kailangan ko pa ng maraming tulong. Nagsimula akong pumunta sa isang Pentecostal na Simbahan, kung saan nakilala ko ang mga taong nagturo sa akin tungkol sa Bibliya at kung paano magpuri at sumamba. Inalok nila ako ng pagtuturo, pagkakaibigan, at komunidad, ngunit hindi ko mabitawan si Hesus sa Eukaristiya, kaya nanatili ako sa Simbahang Katoliko. Bawat linggo ay hinahamon nila ang aking mga paniniwalang Katoliko, kaya pumupunta ako sa sesyon ng katekismo upang makabalik na may dalang mga sagot para sa kanila. Tinulungan nila akong maging mas mabuting Katoliko, nauunawaan ko na kung bakit ako naniniwala. Sa isang punto, nagkaroon ako ng kaisipan at emosyonal na balakid tungkol sa kung bakit ang mga Katoliko ay may ganoong debosyon kay Maria. "Bakit ka nananalangin kay Maria?" Tanong nila, "bakit hindi ka dumiretso kay Hesus?" Naisip ko na Ito. Nahirapan akong maghanap ng sagot na may katuturan. Si Saint (Padre) Pio ay isang manggagawa ng himala na ang kanyang buhay ang siyang naging inspirasyon ko para maging mas mabuting tao. Habang binabasa ko ang tungkol sa kung paano siya dinala ng kanyang debosyon sa Mahal na Birhen sa kaibuturan ng puso ni Kristo at ng Simbahan at nakinig kay Pope John Paul II, ang pagsaksi ng dalawang dakilang lalaking ito ay nagbigay inspirasyon sa akin na magtiwala at sundin ang kanilang halimbawa. Kaya, nagdarasal ako araw-araw para sa mga intensyon ng Papa sa pamamagitan ng Kalinis-linisang Puso ni Maria. Sumama ako sa isang Marian retreat para mas may malaman pa. Narinig ko ang tungkol sa dakilang debosyon ni Saint Louis De Montfort kay Maria at kung paano ang pakikipag-usap sa kanya sa pamamagitan ng panalangin ang pinakamabilis at pinakasimpleng paraan para maging katulad ni Hesus. Ipinaliwanag niya na may dalawang paraan ng paggawa ng isang estatwa—ipitin ito nang husto mula sa isang matigas na piraso ng materyal gamit ang martilyo at pait, o punuin ang isang hulmahan ng resina at hayaan itong tumigas. Ang bawat estatwa na nabuo sa isang hulmahan ay ganap na sumusunod sa hugis nito (basta ito ay puno). Si Maria ang hulmahan kung saan nabuo ang Katawan ni Kristo. Ginawa siya ng Diyos na perpekto para sa layuning iyon. Kung hinubog ka ni Maria, bubuoin ka niya nang ganap, kung ibibigay mo ang iyong sarili nang buong buo. Nang marinig ko ito, naunawaan kong totoo ito. Noong nagdasal kami ng Rosaryo, sa halip na sabihin lamang ang mga salita, sinubukan kong dasalin ang mga salita nang buong puso, habang pinagninilayan ang mga Misteryo. May nangyaring hindi ko inaasahan. Naranasan ko ang pagmamahal ng ating Mahal na Ina. Ito ay tulad ng pag-ibig ng Diyos, at alam kong nagmula ito sa pag-ibig ng Diyos, ngunit ito ay iba. Tinulungan niya akong mahalin ang Diyos sa paraang hindi ko kailanman nagagawa nang mag-isa. Sobra akong nabigla sa pag-ibig na ito kaya napaluha ako sa tuwa. Ang paghahanap ng napakagandang regalo ay tulad ng kayamanan sa bukid mula sa talinghaga. Handa kang ibenta ang lahat para mabili ang bukid na ito para mapanatili mo ang kayamanang ito. Mula sa sandaling iyon, alam ko na hindi ako maaaring magpatuloy sa pag-arte. Hindi ako puwedeng mabuhay sa sekular na mundong iyon at maging isang mabuting Katoliko. Alam ko rin na kailangang malaman ng mga tao ang tungkol sa pag-ibig ng Diyos. Kaya isinantabi ko ang aking karera para makapag-ebanghelyo ako. Ang Pagtahak sa mas malalim na Pananampalataya Pumunta ako sa Knock sa Ireland para tanungin ang Diyos kung ano ang gusto Niya. Ang Mahal na Birhen ay nagpakita doon noong 1879 kasama sina Saint Joseph, Saint John, at Hesus bilang Kordero ng Diyos sa altar, na napapalibutan ng mga anghel. Dumating si Maria upang akayin ang mga tao kay Hesus. Ang kanyang tungkulin ay dalhin ang mga tao sa Kordero ng Diyos. Sa Knock, nakilala ko ang babaeng pakakasalan ko at ang mga taong nag-alok sa akin ng trabaho sa paggawa ng gawaing misyon. Nagpunta ako para sa isang katapusan lang ng linggo, at makalipas ang 20 taon, nakatira pa rin ako sa Ireland. Ang aking pagmamahal sa Mahal na Birhen ay patuloy na lumago nang ako ay natutong magdasal ng Rosaryo ng maayos. Noon pa man ay nahihirapan na akong dasalin ito nang mag-isa hanggang sa pumunta ako sa National Shrine sa Walsingham, England. Sa maliit na Kapilya na may rebulto ng Our Lady of Walsingham, humingi ako sa ating Mahal na Birhen ng biyayang manalangin at maunawaan ang Rosaryo. May nangyaring hindi kapani-paniwala! Habang sinisimulan kong dasalin ang Mga Misteryo ng Kagalakan, sa bawat Misteryo, naunawaan ko na ang Mahal na Birhen ay hindi lamang ina ni Hesus, siya ay ang aking ina, at naramdaman ko ang aking sarili na lumalaki kasama ni Hesus mula sa Kanyang pagkabata. Kaya't nang si Maria ay nagsabi ng "Oo" sa Pagpapahayag ng pagiging Ina ng Diyos, siya rin ay nagsasabi ng "Oo" sa akin, tinatanggap niya ako sa kanyang sinapupunan kasama si Hesus. Habang naglalakbay si Maria upang bisitahin ang kanyang pinsan, naramdaman kong dala-dala niya ako sa kanyang sinapupunan kasama si Hesus. At si Juan Bautista ay lumundag sa tuwa dahil ako ay naroon sa Katawan ni Kristo. Sa Kapanganakan ni Kristo, parang binigyan ako ni Maria ng bagong buhay, na nagsasabing "Oo" sa pagpapalaki sa akin. Habang inihaharap nila ni San Jose si Hesus sa Templo, inihandog din nila ako sa Ama, tinanggap ako bilang kanilang anak. Nang matagpuan nila si Hesus sa Templo, naramdaman kong hinahanap din ako ni Maria. Ako ay nawala, ngunit si Maria ay hinahanap rin ako. Napagtanto ko na si Maria ay nagdarasal kasama ang aking ina sa lahat ng mga taon na iyon para bumalik ako sa aking pananampalataya. Tumulong ako sa pagtatatag ng Holy Family Mission, isang bahay kung saan maaaring pumunta ang mga kabataan upang malaman ang tungkol sa kanilang pananampalataya at makuha ang pormasyon na maaaring hindi nila nakamit noong mga bata pa sila. Pinili namin ang Banal na Pamilya bilang aming mga patron, batid na kami ay pumasok sa puso ni Hesus sa pamamagitan ni Maria. Si Maria ang ating ina, at sa kanyang sinapupunan, tayo ay nabuo tulad ni Kristo sa ilalim ng pangangalaga ni San Jose. Biyaya galing sa Grasya Ang aming Mahal na Ina ay naging instrumento sa pagtulong sa akin na mahanap ang aking asawa sa Knock at makilala siya habang nagtutulungan kami sa isa't isa sa isang kilusang tinatawag na Youth 2000, na nakasentro sa Ating Ina at sa Eukaristiya. Sa araw ng aming kasal, itinalaga namin ang aming sarili, ang aming kasal, at ang sinumang magiging mga anak namin sa darating na panahon sa Our Lady of Guadalupe. Mayroon na kaming siyam na magagandang anak, na bawat isa ay may kani-kanilang kakaibang pananampalataya at debosyon sa Ating Ina, na labis naming ipinagpapasalamat. Ang Rosaryo ay naging isang mahalagang bahagi ng aking pananampalataya at isang daan para sa napakaraming mga biyaya sa aking buhay. Sa tuwing may isyu ako, ang unang bagay na ginagawa ko ay kunin ang aking rosaryo at bumaling sa Ating Ina. Sinabi ni San John Paul II na parang paghawak niya sa iyong kamay para gabayan ka niyang malampasan ang anumang madilim na panahon—isang ligtas na gabay sa mga problema. Minsan, nakaaway ko ang isang malapit na kaibigan, at nahihirapan akong makipagkasundo. Alam kong nagkasala sila sa akin, kaya nahihirapan akong magpatawad. Hindi nakikita ng taong ito ang sakit na idinulot niya sa akin at sa iba. May bahagi sa akin na gustong gumawa ng isang bagay tungkol dito, may bahagi rin sa akin na gusto kong maghiganti. Pero sa halip, inilagay ko ang aking kamay sa aking bulsa at kinuha ang aking rosaryo. Nakapagdasal pa lang ako ng isang dekada ng rosaryo, bago lumingon ang kaibigang ito na nagbago na ang mukha ay nagsabing, “Pat, ngayon ko lang napagtanto kung ano ang nagawa ko sa iyo at kung gaano kita nasaktan. Humihingi ako ng pasensya." Sa aming pagyayakap at pagkakasundo, napagtanto ko ang kapangyarihan ng Mahal na Birhen na magbago ng mga puso. Si Maria ang paraan na pinili ng Diyos para pumasok sa mundong ito, at pinili rin Niya na dumating sa pamamagitan niya. Naiintindihan ko na ngayon kung bakit tayo pumupunta kay Maria sa halip na kay Hesus, pinupuntahan natin si Maria dahil nasa loob niya si Hesus. Sa Lumang Tipan, ang Kaban ng Tipan ay naglalaman ng lahat ng bagay na banal. Si Maria ay ang Kaban ng Bagong Tipan, ang buhay na tabernakulo ng Pinagmumulan ng lahat ng Kabanalan, ang Diyos Mismo. Kaya, kapag gusto kong maging malapit kay Kristo, palagi akong bumabaling kay Maria, na nagbahagi ng pinakamatalik na relasyon sa Panginoon sa loob ng kanyang sariling katawan. Sa paglapit ko sa kanya, napapalapit din ako sa Panginoon.

Bahagyang namamanhid makaraang makagat ng makamandag na gagamba, si Marisana Arambasic ay naramdaman ang kanyang buhay ay palubog na pawala.  Siya’y kumapit sa Rosaryo para sa isang himala. Nakatira na ako sa Perth ng bansang Australia sa mahabang panahon, ngunit ako’y unang nagbuhat sa Canada. Noong ako’y walong taong gulang, ako’y nakasaksi ng isang himala.  Isang apatnaput-apat na taong gulang na lalaki ay napaghilom ng napilay na mga binti sa pamamagitan ng Inang Maria.  Madami sa amin ang nakasaksi nitong himala.  Nagugunita ko pa nang ako’y humahangos sa kanya at hinahawakan ang kanyang mga binti sa aking balaghang pagkamangha matapos siyang napagaling.  Sa kabila ng karanasang ito, ako’y pumalayo sa Diyos habang ako’y lumalaki.  Naniniwala ako na ang mundo ay ang aking kapalaran.  Ang lahat ng inatupag ko'y aliwin ang aking buhay.  Ang aking ina ay nag-aalala sapagka’t ako’y nagpapakalibang ng buhay sa hindi wastong paraan.  Siya’y kadalasang nag-aalay ng mga Misa para sa akin.  Hiniling niya kay Inang Maria na mamagitan para sa aking kapakanan.  Bagama’t siya’y nagdasal nang taimtimam sa loob ng labinlimang taon, ako’y walang pagbabago.  Nang ito’y kanyang isinangguni sa kura-paroko, sinabi ng pari, “Siya’y kasalukuyang namumuhay sa kasalanan.  Sa saglit na tumigil siyang magkasala, ang Diyos ay palalagpakin siya sa kanyang mga tuhod, ang lahat ng mga biyaya sa pamamagitan ng Banal na Misa ay maibubuhos, at ang mga himala ay magaganap.” Makamandag na Kagat Itong panghuhula ay naganap noong ako’y  tatlumpu't-tatlong gulang.  Bilang nag-iisang magulang, inabot ko kailalimlaliman.  Ako’y nagbalik-loob sa Diyos nang malumanay.  Nadama ko ang Inang Maria na ginagabayan ako sa mahihirap na mga tagpo.  Isang araw, ako’y kinagat ng isang puting gagamba sa kaliwang kamay ko.  Ito’y isang gagambang makamandag na katutubo ng Australia.  Bagama’t ako’y nasa mabuting kalusugan, ang aking katawan ay hindi makapagpaigi dahil sa kagat na ito.  Ang sakit ay napakalagim.  Ang kaliwa ng katawan ko ay namanhid.  Hindi ako makakita sa aking kaliwang mata.  Ang aking dibdib, puso at ang lahat ng mga kalamnan ko ay tila nagsisikipan.  Ako’y humingi ng tulong sa mga dalubhasa at ininom ang mga gamot na kanilang inireseta, ngunit hindi ako makabawing muli. Sa panahon ng aking pagkabahala, sinunggaban ko kaagad ang aking Rosaryo at nagdasal nang di-tulad ng dati.  Sa simula, nagdasal ako ng Rosaryo bawa’t araw na nakaluhod.  Sa maikling panahon ay lumala ang kalagayan ko, at hindi na ako makaluhod.  Ako’y laging nakaratay.  Mayroong mga paltos sa paligid ng aking mukha, at kahit ang mga tao ay nag-alinlangang tumingin sa akin.  Ito’y nakaragdag sa aking dinaramdam.  Ako’y nagsimulang mawalan ng maraming timbang.  Ang makakain ko lamang ay mga mansanas.  Kapag ako ay kumain ng iba pa, ang katawan ko ay namumulikat.  Ako’y nakatutulog lamang ng labinlima o dalawampung mga minuto sa bawa’t pagkakataon at gumigising nang may pulikat.  Ang paglubha ng karamdaman ko ay napakahirap para sa aking anak na lalaki na noon ay labinlimang taong gulang.  Hinihiwalay niya ang kanyang sarili sa pamamagitan ng mga video games upang makapaglibang.  Bagama’t ako’y malapít sa aking mga magulang at mga kapatid, lahat sila’y nakatira sa ibang lupain.  Nang sinabi ko sa kanila ang aking kalagayan, ang mga magulang ko’y dagliang nagpunta sa Medjugorje, na kung saan sila’y nakapagtagpo ng isang pari na nagdasal para sa akin. Sa yaong ganap na tagpo, ako’y nakahiga sa isang kutson na nasa silid-lutuan, dahil sa kahirapan ng paglipat ko mula sa isang silid at sa iba pa.  Biglaang nakayanan kong bumangon at maglakad, kahit ako’y may sakit pa rin.  Tinawagan ko ang aking kapatid na babae at nalaman ko na may isang pari na nagdasal para mamagitan ang Inang Maria para sa aking pagpapagaling.  Ako’y hindi tumigil na mag-isip.  Kaagad akong bumili ng mga tiket para sa Medjugorje.  Nilabag ko ang payo ng mga dalubhasang manggamot.  Ang kaligtasan ko sa sakit ay mababa at ang aking katawan ay mahina.  Gayunpaman, nagpasya pa rin akong lumuwas. Paakyat ng Burol Nang marating ko ang Croatia, sinundo ako ng aking kapatid na babae sa himpilan ng paliparan at kami’y nakarating ng Medjugorje nang yaong gabi.  Nakipagkita ako sa pari na nakipagdasal sa aking mga magulang.  Pinagpanalanginan niya ako at sinabihan akong akyatin ang Apparition Hill kinabukasan.  Sa tagpong yaon, hindi pa rin ako makakain ng anuman maliban sa mansanas na hindi nakapaninikip sa aking lalamunan.  May mga masasamang paltos pa rin ako.  Ngunit hindi ako makapaghintay na akyatin ang burol na kung saan ay nagpakita na ang Inang Maria.  Nais ng kapatid kong samahan ako, ngunit nais kong maging mag-isa.  Hindi ko nais na masaksihan ng iba ang aking pighati.  Nang natuntunan ko ang tuktok, bumubuhos ang niyebe.  Hindi maraming mga tao ang naroroon.  Ako ay may natatanging saglit na kapiling ang Inang Maria.  Dama ko na naririnig niya ang aking mga panalangin.  Hiniling ko na mabigyan ako ng ikalawang pagkakataon sa buhay at mahaba pang panahon na makapiling ang aking anak.  Ako’y nanalangin, “Hesus, maawa ka sa akin.” Sa pagbalik kong pababa ng burol, idinarasal ko ang Ama Namin.  Nang sinapit ko ang 'bigyan Mo kami ng aming tinapay sa araw-araw,' ako’y nalungkot dahil hindi ako makakain ng tinapay.  Sukdulan akong nagnasang makatanggap ng Yukaristiya, ngunit hindi ko magawa.  Dinalangin ko na muli akong makakain ng tinapay.  Yaong araw, nagpasya akong subukan at kumain ng tinapay.  Ako’y hindi nakadama ng salungat na pagtauli.  Pagkaraan, nakatulog ako nang tuwid na dalawang oras.  Ang karamdaman ko at ibang mga sintoma ay nagsimulang mabawasan.  Tila ang dama ay tulad ng langit sa lupa. Sa sumunod na araw, bumalik ako at inakyat ko ang Jesus Hill na may isang malaking krus sa tuktok.  Ako’y nakadama ng gumagaping kapayapaan.  Hiniling ko sa Diyos na ipakita sa akin ang mga sala ko mula sa Kanyang pananaw.  Sa aking pag-akyat, malumanay na ipinaalám ng Diyos sa akin ang mga sala ko na akin nang nalimutan.  Ako’y sabik na makapagkumpisal sa sandaling makabalik ako pababa ng burol.  Ako’y napakapuno ng ligaya.  Kahit na ito’y inabot ng kahabaan, ako ay ganap na nahilom. Sa aking pagbalik-tanaw, napagtanto ko na ang lahat ng aking mga pighati ay nagawa akong isang higit na mabuting tao.  Ako’y higit na maawain at mapagpatawad ngayon.  Ang pighati ay maaaring gawin ang isang tao na makaramdam ng kapanglawan at kagipitan.  Lahat ng bagay ay maaaring gumuho, pati ang mga pinagkakakitaan at pag-aasawa.  Sa mga ganitong panahon, ikaw ay kailangang magkaroon ng pag-asa.  Ang pananalig ay tutulutan kang humakbang sa loob ng hindi batid at lumakad sa hindi kilalang mga landas, pinapasan ang iyong krus hanggang ang unos ay makaraan.

Ang 22 taong parusang paghihintay sa isang sanggol ay hindi makapagpaunti sa pananalangin ng masunuring anak na si Victoria sa Ating Ina.  At si Maria ay ngumiti. Ako ay lumaki na di-gaanong nalalaman ang tungkol kay Inang Maria dahil walang gaanong sinabi ang aking mga magulang tungkol sa kanya, ngunit nang magsimula ako ng klase sa Katesismo at mag-aral sa isang kumbento ng Salesian, nakilala ko siya nang mabuti, lalo na ang pananalangin sa kanya bilang si Maria, Tulong sa mga Kristiyano. Salamat sa mga madre na nagturo sa akin na magdasal ng Rosaryo, natutunan ko na ang pagbigkas ng Rosaryo ay hindi lamang isang pag-ulit-ulit ng mga dasalin, kundi isang pagninilay sa Salita ng Diyos na nagbibigay-daan sa atin na mapalapit kay Hesus. Mula noon, hindi na ako kailanman nahiga sa kama nang hindi nagdadasal ng Rosaryo. Nasaan ang Mabuting Balita? Nang makatapos ako ng pag-aaral, ako ay naging guro sa isang mabuting paaralang Katoliko, kung saan naging mas malapit ako sa ating Ina dahil sa mga madre na nagturo doon at sa mga espirituwal na pagpupulong na isinaayos nila para sa mga tauhan.  Nang nais ko nang lumagay sa tahimik at makatagpo ng makakasama sa buhay, hinanap ko kanyang makapangyarihang pamamagitan at di naglaon ay nakilala ko ang aking kabiyak, si Christopher, sa isang seminar sa pagtuturo ng pananampalataya.  Salamat sa ating Ina, masaya kaming kasal sa nakalipas na 28 na taon. Ang mga unang araw ng aming pagsasama ay puno ng tuwa, kasayahan at pagmamahalan ngunit sa paglipas ng mga buwan, nagsimulang magtanong ang mga tao sa aming paligid, “Bakit walang magandang balita?”  Tiniyak ko sa kanila na “Mangyayari ito sa sariling panahon ng Diyos.”  Iyon ang nagligtas sa akin sa karagdagang mga katanungan, ngunit sa paglipas ng mga taon, isang takot ang gumapang sa aking puso dahil walang nagbungang magandang balita.  Nalaman lamang ng medikong pagsisiyasat na ang aking matris ay patagilig, na maaaring nakaantala ng pagbubuntis, ngunit pinayuhan kami ng manggagamot na magbabago ito kung susundin namin ang kanilang mga alituntunin.  Kahit pa, ang mga buwan ay lumipas nang walang dulot na pagbabago.  May mga araw na labis akong nalumbay at malungkot, ngunit ang pagmamahal ni Maria at ng aking kabiyak ang nagpasigla sa akin sa mga mababang puntong iyon. Pagbubuhos ng Aking Puso Malaki ang nagugol ko para sa iba't-ibang gamot ayon sa payo ng aking mga kaibigan at kamag-anakan, ngunit walang nangyari.  Pagkatapos ay sinimulan kong lapitan si Maria sa halip na sumangguni sa madami pang mga doktor, nag-abala sa lahat ng uri ng dasal na iminungkahi ng aking mga kaibigan.  Naglakad ako ng 24 kilometro sa loob ng siyam na araw patungo sa Saint Mary's Basilica, ngunit wala pa ding palatandaan ng pagbubuntis, bagamat binigyan ako ng lakas ng loob na siyang nagpapanatili sa amin na magpatuloy.  Pinagpala kaming makapaglakbay sa Banal na Lupain kung saan ipinagpatuloy namin ang aming mga kahilingan.  Naaalala ko ang pagdalaw sa grotto ng ating Ina (o Milk Grotto) kung saan, ayon sa tradisyon, ang Banal na Pamilya ay humingi ng kanlungan sa kanilang paglalakbay patungo sa pagkatapon sa Ehipto.  Ang isang patak ng gatas ay sinasabing nahulog mula sa dibdib ng ating Ina habang pinapakain niya ang sanggol na si Hesus, at ginawang mala-tisang puti ang mapula-pulang bato ng kuweba.  Madaming kababaihan ang pumupunta dito upang humiling na mabigyan ng sanggol, o isang mas mahusay na panustos ng gatas.  Nakatindig doon, masaklap akong umiyak, napuspos sa labis na kawalan. Wala sa mga manlalakbay ang maka-alo sa akin. Nagpasya kaming mag-asawa na maghanap ng pagkakakitaan sa ibang bansa, nang sa gayon ay makayanan naming madalaw ang iba pang kinatatayuan ng pamamakay, tulad ng Lourdes at iba pang magagandang pook sa mundo.  Ang pagbitiw sa kahanga-hanga paaralan matapos ang 14 na taon ng paglilingkod ang pinakamahirap na bahagi, ngunit nais namin ng pagbabago sapagkat hindi pa talaga kami nawalan ng pag-asa.  Sa isang sulok ng aking puso, sumampalataya pa din ako, bagamat hindi ko makita kung papaano.  Tumanggap kami ng mga gawain sa Dubai kung saan ganap naming ipinagkatiwala ang aming buhay sa pangangalaga ng ating mahal na Inang Maria, humihiling ng kanyang pamamagitan habang patuloy kami sa aming paglalakbay ng buhay sa bagong lupaing ito.  Kahit na malayo ang simbahan mula sa aming tirahan, hindi kami sumablay ng Banal na Misa. Handog na Nabuksan Sa Misa ng Bisperas ng Bagong Taon, 2015, isang bandehado na may mga 'promise card' ang ipinasa.  Ang aking 'promise card' ay mayroong mga talata mula sa Genesis, kabanata 30, talata 23, na nagsasabi ng tungkol sa pagiging baog ni Rachel at kung paano inalis ng Diyos ang kanyang kakutyaan.  Napangiti na lang ako. Nang madinig ni Sarah ang mga mala-anghel na panauhin na nagsabi, "Sa pagkakataong ito sa susunod na taon ay manganganak si Sarah," natawa siya dahil tila hindi ito magaganap.  Ganito rin ang naramdaman ko, ngunit bumalik ako sa bahay at binasa ang kabuuan ng Genesis, kabanata 30. Isinalaysay nito ang kasaysayan ng dalawang magkapatid na babae - si Lea, na nakapag-anak, at si Rachel na hindi.  Nagsumamo siya sa Panginoon na buksan ang kanyang sinapupunan at dininig Niya ang kanyang panalangin, na nagbigay-daan sa kanya upang magkaanak ng dalawang lalaki, sina Joseph at Benjamin.  Bumalik kami sa India upang dalawin ang aming mga mag-aanak ngunit sa aming pagbabalik, masama ang pakiramdam ko.  Kaya nagtungo ako sa doktor para sa isang check-up, iniisip na ang aking presyon ng dugo ay pabagu-bago. Ang doktor ay nag-utos ng mga pagsusuri na siyang nagsiwalat ng kamangha-manghang balita na ako ay nagdadalan-tao! Pareho itong kapana-panabik at nakakaligalig.  Kapwa kaming lumagda ng limang taong kontrata, kaya kakailanganin naming magbayad ng mabigat na multa kung sumira kami sa mga ito.  Dahil sa aking abanteng gulang, wala ding saklaw ng pagseseguro para sa aking pagiging ina, kaya kung mananatili kami sa Gulpo para maghanap-buhay ang aking asawa, ito ay napakamahal, at hindi namin matiis na maghiwalay ngayong ang aming panalangin para sa isang sanggol ay sa wakas natupad matapos ang mahabang 22 taon.  Kaya muli, dumulog kami sa ating mahal na Inang Maria na ipagdasal ang kalutasan sa ating suliranin. Isang araw, nagpadala ng kotse ang Tagapangulo sa aming flat na humihiling sa aming magtungo sa kanyang tirahan.  Nagtataka kung saan ito tungkol, nabigla kaming madinig nang masaya niyang sinabi, “Mas maiging magbitiw na kayong dalawa at magbalik sa India.”  Labis kaming natuwa at namangha na halos hindi kami makapaniwala, ngunit hindi namin nalimutang magpasalamat sa Panginoon at sa aming minanamahal na Ina sa pagiging kasama namin sa panalangin sa buong panahong iyon. Naghihintay ng Himala? Inaasahan ng aking mga doktor sa Bangalore ang isang mahirap na pagdadalantao sa yugto ng aking buhay, ngunit salamat sa makapangyarihang pamamagitan ni Maria, nagkaroon ako ng mabuting paglilihi nang walang anumang komplikasyon.  Syempre ang mga doktor ay nagulat na ako ay nahaharap sa isang normal na panganganak, ngunit nais pa din nilang magsagawa ng isang 'caesarean' seksyon dahil ako ay buntis ng kambal sa aking katandaanan.  Nakipagtulungan kami at pagka-Linggo ng Pagkabuhay, natutuwa kaming nagpasalamat sa Diyos sa pagpapala sa amin ng aming mga kambal na sanggol—sina Carlton at Vanessa—mas magandang handog kaysa anumang Easter egg.  Kung naghihintay ka ng isang himala sa iyong buhay, nais kitang hikayatin na maging matatag sa pananampalataya.  Huwag sumuko.  Patuloy na magbalik sa Diyos kasama ng iyong mga panalangin at hilingin si Maria na samahan ka sa panalangin.  Laging dinidinig ng Diyos ang ating mga panalangin at hindi tayo pinagkakaitan ng tugon. Ave Maria!  Sa Diyos Ang Lahat Ng Papuri!