Ang Dasal ay Makapangyarihan 

Bilang isang batang babae, ginawa ko kung ano ang lahat ng mga tinedyer ay subukan upang gawin – May pakiramdam ako na ako ay naiiba sa aking mga kasamahan. Sa isan lugar sa isang daan, napagisipan ko na ang aking pananampalataya ang aking pagkakaiba. Minasama ko ang aking mga magulang sa pagbibigay sa akin ng bagay na tio na naging pagkakaiba ko. Ako ay naging rebelde at nagsimulang pumunta sa mga kasayahan, disko at panggabihan grupohan. Hindi ako nais na manalangin pa. Gusto ko lamang ang buong kagalakan ng paglalagay sa paganda sa mukha, pag dadamit ng magara, nana naginiginip sa araw tungkol sa kung sino ay magkakaroon sa mga kasayahan, sayawansa buong gabi, at higit sa lahat, lamang 'makiayon doon. ' Ngunit, sa paguwi ko ng isang gabi, habang nakaupo sa kama na nagiisa , nakaramdam ako ako ng pangungulila sa aking kalooban. Namumuhi ako sa naging ako; ito ay isan kabalintuanan na hindi ko nagustuhan kung sino ako , at ganon paman hindi ko alam kung paamo magbago at maging sarili ko. Sa isa sa mga gabing ganoon, habang umiiyak na nagiisa, naalala ko ang simpleng kaligayahan na mayroon ako ng ako ay bata ng alam ko na ang Diyos at ang aking pamilya ay mahal ako. Noon, yun ang mahalaga. Kaya, sa unang pagkakataon sa tagal ng panahon ako ay nagdasal Umiyak ako sa Kanya and hiningi ko sa Kanya na ibalik ako sa dating kaligayahan. Parang binigyan ko Siya ng ultimatum na kapag hindi Niya ipinakita and sarili Niya sa susunod na taon, hindi na ako babalik sa Kanya. Ito ay nakakatakot na dasal, ngunit ito rin ay isang mabisa. Ito ay aking dinasal at nakalimutan ko na ng husto. Ako ay ipinakilala sa Nanal na Misyon ng Pamilya, isang pamayanan na tiraha, kunng saan ppumupunta para matuto ng iyong pananampalataya at mak ilala ang Panginoon. Mayroon araw away na dasal, buhay Sakramento , madalas na kumpisal, araw araw na pagro rosaryo at pagmamasid ng Banal na Oras. Naalalako na naisisp” Ito ay sobrang pagdarsal sa isang araw!” Sa puntong iyon, hindi man lang akong makapagbigay ng limang minute sa aking araw sa Panginoon Kahit paano, ako ay nagtapos na aplayan para sa Misyon. Bawat isang araw, ako ay nauupo sa pagdarasal sa harap ng Eukaristiya Panginoon at tinatanong Siya kung sino ako at kung ano ang layunin ng aking buhay. Dahan dahan ngunit sigurado, ipinkato sa akin ng Paninoon ang Kanyang sarili sa pamamagitan ng Mga Banal na Kasulatan at sap ag gugol ng oras sa katahimikan sa Kanya .Unti unti akong nakatanggap ng pag hilom ng sugat sa aking kalooban at lumago sa pagdarasal at relasyon sa Panginoon. Simula sa pagiging rebelde babaeng tinedger na nawala sa masayahing anak ng Panginoon, ako ay nagtungo sa isang ganap na pagbabago. Oo, gusto ng Panginoon na makilala natin Siya. Ipinakikita Niya ang Kanyang sarili sa atin dahil sinasagot Niya ng tapat kada isang dasal na itaas sa Kanya.

T: Sinasabi ng aking mga kaibigan sa Protestante na ang mga Katoliko ay naniniwala na kailangan nating makuha ang ating kaligtasan. Sinasabi nila na ang kaligtasan ay sa pamamagitan lamang ng pananampalataya at hindi namin maaaring magdagdag sa anumang bagay na ginawa ni Jesus para sa atin sa Krus. Ngunit hindi ba kinakailangan nating gawin ang mabuting gawa upang makakuha ng langit? S: Ito ay isang lubhang malaking maling kahulugan para sa parehong mga Protestante at Katoliko. Maaari itong magiging teolohiya, ngunit sa katunayan ito ay may malaking impluwensiya sa ating espirituwal na buhay. Ang katotohanan ay ito: Tayo ay maliligtas sa pamamagitan ng buhay na pananampalataya—ang ating paniniwala kay HesuKristo na nabubuhay sa ating mga salita at mga gawa. Kailangan nating maging malinaw—hindi natin kinakailangan na makuha ang ating kaligtasan, gaya ng pagkaligtasan ay isang premyo kung ating dumating ang isang tiyak na antas ng mabuting gawa. Alamin ang mga ito: sino ang una na maliligtas? Ayon kay Jesus, ito ang mabuting magnanakaw. Habang siya'y karapat-dapat ay inilabas sa krus dahil sa kanyang masamang gawa, siya ay sumigaw kay Jesus para sa kapayapaan, at ipinangako sa kaniya ng Panginoon: “Sa katotohanan sinasabi ko sa iyo, sa araw na ito ikaw ay kasama ko sa Paraiso.” (Lukas 23:43) Kaya, ang kaligtasan ay binubuo sa radikal na pananampalataya, pag-iisip, at pagbibigay sa kung ano ang ginawa ni Hesus sa Krus upang bumili ng kagandahang-loob. Bakit ito mahalaga? Dahil marami sa mga Katoliko ay naniniwala na ang lahat ng kailangan nating gawin upang maligtas ay maging isang mabuting tao – kahit na ang taong ito ay hindi talagang may buhay na relasyon sa Panginoon. Hindi ko maaaring magsimulang sabihin sa iyo kung gaano karaming mga tao ang nagsasabi sa akin ng isang bagay tulad ng: “Oh, ang aking ama ay hindi kailanman pumunta sa Mass o nagtanong, ngunit siya ay isang magandang tao na ginawa ng maraming mabuting mga bagay sa kanyang buhay, kaya alam ko na siya ay sa langit.” Habang tiyak na inaasahan natin na ang ama ay maliligtas sa pamamagitan ng kapayapaan ng Diyos, hindi ang ating kagandahang-loob o mabuting gawa ang nagliligtas, kundi ang buhay na kamatayan ni Hesus sa Krus. Ano ang mangyayari kung ang isang kriminal ay itinuturo para sa isang krimen, ngunit siya ay sinabi sa hukom, “Ang iyong karangalan, ako ay gumawa ng krim, ngunit tingnan ang lahat ng iba pang mga mabuting mga bagay na ginawa ko sa aking buhay!” Magpapahintulot ba siya ng hukom? Hindi — siya pa rin ay dapat magbayad para sa krimen na ginawa niya. Gayon din naman, ang ating mga kasalanan ay nagkaroon ng halaga—at si Jesucristo ay dapat magbayad para sa mga ito. Ang pagbabayad ng utang ng kasalanan ay inilapat sa ating mga kaluluwa sa pamamagitan ng pananampalataya. Ngunit, ang pananampalataya ay hindi lamang isang intelektwal na ehersisyo. Kailangang mabuhay ito. Tulad ng sinulat ni Santiago: “Ang pananampalataya na walang mga gawa ay patay” (2:24). Hindi sapat na sabihin lamang, “Ngunit, ako'y naniniwala kay Jesus, kaya maaari kong magkasala ngayon kung gaano ako nais.” Sa makatuwid baga'y sapagka't kami ay pinatawad at naging mga tagapagmana ng Kaharian, dapat tayong magsigawa bilang mga taga-Harian, tulad ng mga anak na lalake at anak na babae ng Hari. Ito ay napaka-iba mula sa pagsisikap na makakuha ng ating kaligtasan. Kami ay hindi gumagawa ng mabuting gawa dahil nananampalataya namin ang kapatawaran; kami ay gumagana ng mabuti dahil kami ay napatawad na. Ang aming mga mabuting gawa ay tanda na ang Kanyang kapatawaran ay buhay at aktibo sa ating buhay. Sa katunayan, sinasabi sa atin ni Hesus: “Kung kayo'y mapagmahal sa akin, ay inyong iingatan ang aking mga utos.” (Juan 14:15) Kung minamahal ng isang lalake ang kanyang asawa, siya ay maghanap ng mga tiyak na paraan upang ipagpala sa kanya—pagbigay ng bunga sa kanya, paggawa ng mga piraso, pagsulat sa kanya ng isang memorya ng pag-ibig. Siya ay hindi kailanman sabihin, “Well, kami ay may-asawa, at siya alam ko ibigin siya, kaya ako ngayon ay maaaring gawin ang anumang gusto ko.” Gayon din naman, ang isang kaluluwa na nakikilala ng mapagmahal na pagibig ni Hesus ay natural na nais na makakapagpasaya sa Kanya. Kaya, upang tumugon sa iyong tanong, Katoliko at Protestante ay talagang mas malapit sa isyu na ito kaysa sa kanilang alam! Kami pareho ay naniniwala na kami ay maliligtas sa pamamagitan ng pananampalataya—sa pamamagitan ng buhay na pananalangin, na ipinaliwanag sa buhay ng mabuting gawa bilang tanda ng pagpapasalamat para sa mahalagang, libreng kaloob ng kaligtasan na kinuha ni Kristo para sa atin sa Krus.

Maaari kang maging isang mahusay na mananayaw o hindi, ngunit tinatawag ka pa rin upang umindayog sa sayaw na ito ng buhay. Ito ay isang magandang umaga; ang araw ay sumisikat nang maliwanag, at ramdam ko ang init nito na tumatagos sa aking pagod na mga buto. Sa kabaligtaran, sa isip, ako ay nasa mahusay na espiritu, nalilibang sa mga magagandang tanawin ng Perth habang naglalakad ako sa baybayin ng Matilda Bay. Huminto ako sa tabing ilog para hayaang mapuno ng natural na kagandahan ang aking mga pandama. Ang himig ng mga alon na humahampas sa baybayin, ang malamig na simoy ng hangin na marahang humahaplos sa aking buhok habang ito ay sumasayaw paglampas sa mga puno, ang banayad na amoy ng asin at kagubatan, ang pinong mosaik ng maliliit na mga puting kabibi na pinalamutian ang buhangin...Nakaramdam ako ng labis na pagkalula sa karanasan. Isang imahe ng bulwagan ng sayawan ang bumungad sa aking isipan. Sa aking isip, nalarawan ko ang Diyos na nakikipagsayaw sa akin... Pagsabay Kapag sinimulan mo ang pagsasayaw sa bulwagan, mayroong isang yugto kung saan ang iyong buong atensyon ay nakatuon sa pagsisikap na manatiling makasabay sa iyong kapareha at maiwasan ang mga pagkakamali. Ikaw ay nilamon ng takot na matisod sa mga paa ng ibang tao o igalaw ang maling paa sa maling direksyon. Dahil dito, ang pagsisikap na pigilin ang iyong mga galaw ay naninigas at nagiging matigas ang iyong katawan, na nagpapahirap sa iyong kapareha na akayin ka sa mga hakbang ng sayaw. Ngunit kung magluluwag ka, umimbay sa musika, at hayaan ang iyong kapareha na maging gabay, aakayin ka niya sa isang maganda, kaakit-akit, maindayog na sayaw. Kung hahayaan mong mangyari ito, mabilis kang matututong sumayaw nang kasing ganda ng iyong kapareha, pakiramdam mo ang iyong mga paa ay gumagalaw nang maganda sa buong bulwagan habang tinatamasa mo ang ritmo ng sayaw. Humawak ka sa Aking Mga Kamay Sa pagninilay-nilay sa larawang iyon, naramdaman kong parang sinasabi ng Diyos: “Ikaw at Ako ay magkatuwang sa sayaw na ito ng buhay, ngunit hindi tayo makakasayaw nang mabuti nang magkasama kung hindi mo ako pahihintulutan na pangunahan ka. Ako ang dalubhasa, na gumagabay sa iyo upang maging mahusay ka kung susundin mo Ako, ngunit hindi Ko magagawa ito kung pipilitin mong panatilihin ang pagkontrol. Sa kabaligtaran, kung isusuko mo ang iyong sarili at hahayaan Akong pangunahan ka sa sayaw na ito, pananatilihin Ko ang iyong kaligtasan, at makakapagsayaw tayo nang maganda. Huwag kang matakot na matisod sa Aking mga paa dahil alam Ko kung paano ka gagabayan. Kaya, ipagkatiwala mo ang iyong sarili sa Aking yakap at samahan Ako sa sayaw na ito nang magkasama. Saan man tayo dalhin ng musika, ituturo ko sa iyo ang daan.” Habang pinag-iisipan ko ang mga kaisipang ito, nadama ko ang isang malalim na pasasalamat sa Diyos, na palaging naroroon sa aking buhay, na umaakay sa akin sa sayaw na ito. Alam niya ang bawat iniisip at hangarin ko at hinding-hindi nagkukulang na isakatuparan ang mga ito sa paraang hindi ko inaasahan (Awit 139). Sinasamahan ng Diyos ang bawat isa sa atin sa sayaw na ito ng buhay, laging handang kunin tayo sa Kanyang mga bisig upang gabayan tayo nang buong kadalubhasaan. Ang ilan sa atin ay mga baguhan, nagsasagawa pa rin ng mga maliliit na hakbang, habang ang iba ay sapat na ang kaalaman upang tulungan ang iba, ngunit wala ni isa sa atin ang napakahusay na para kayaning lumayo sa nangungunang mananayaw. Mas Masaya, Mas Hindi Nababalisa Kahit na ang Ating Ina, ang perpektong kapareha ng Diyos sa pagsasayaw, ay alam na ang kanyang kadalubhasaan sa sayaw ay nagmumula sa pagsunod sa Kanyang bawat kilos nang may perpektong biyaya. Mula sa murang edad, tinanggap ni Maria ang Kanyang mapagmahal na yakap, ganap na sinusunod ang Kanyang pamumuno kahit sa pinakamaliliit na mga bagay. Ang kanyang tainga ay nakatuon sa ritmo ng makalangit na musika upang hindi siya makagawa ng maling hakbang. Si Maria ay ganap na kaisa ng Diyos sa isip at puso. Ang kanyang kalooban ay lubos na naaayon sa Diyos kaya't nasabi niya: “Maganap nawa sa akin ang ayon sa Iyong kalooban” (Lukas 1:38). Kung ano ang gusto ng Diyos ay iyon din ang gusto ni Maria. Kung bibitawan muna natin ang ating pagnanais na paglingkuran ang ating sarili at, tulad ni Maria, mawawala ang ating sarili sa yakap ng Panginoon, ang ating buhay ay magiging mas malaya, mas masaya, mas makabuluhan, at hindi gaanong mababalisa, malulumbay, at manlulumo.

Sa edad na anim, nagpasya ang isang batang babae na hindi niya gusto ang mga salitang 'kulungan' at 'binitin'. Hindi niya alam na sa edad na 36, ​​makakasama niya ang mga bilanggo sa death row. Noong 1981, nasa unang pahina ng mga balita sa Singapore at sa buong mundo ang nakakagulat na pagpatay sa dalawang bata. Ang pagsisiyasat ay humantong sa pag-aresto kay Adrian Lim, isang tagapamagitan na sekswal na nang-abuso, nangikil, at nakontrol ang isang hilera ng mga kliyente sa pamamagitan ng panloloko sa kanila sa paniniwalang siya ay may kahima-himalang kapangyarihan, pinahirapan sila sa pamamagitan ng paggamit ng may kuryenteng 'terapewtika.' Isa sa kanila, si Catherine, na aking naging isang estudyante  na pumunta sa kanya upang gamutin ang kanyang depresyon pagkatapos ng kamatayan ng kanyang lola. Siya ay ginawang babaing bayaran at inabuso ang kanyang mga kapatid. Nang mabalitaan kong kinasuhan siya ng pakikisama sa mga pagpatay, pinadalhan ko siya ng sulat at isang magandang larawan ng Sacred Heart of Jesus. Pagkalipas ng anim na buwan, sumulat siya pabalik, na nagtatanong, "Paano mo ako kayang mahalin pagkatapos ng mga nagawa kong mga masasamang bagay?" Sa sumunod na pitong taon, binisita ko si Catherine linggu-linggo sa bilangguan. Pagkatapos ng mga buwan ng pagdarasal na magkasama, ginusto niyang humingi ng tawad sa Diyos at sa lahat ng taong nasaktan niya. Pagkatapos niyang ikumpisal ang lahat ng kanyang mga kasalanan, nagkaroon siya ng totoong kapayapaan, para siyang naging ibang tao. Nang masaksihan ko ang kaniyang pagbabalik-loob, ako ay tuwang-tuwa sa aking sarili, ngunit ang aking ministeryo sa mga bilanggo ay nagsisimula pa lamang! Pagbabalik Tanaw Lumaki ako sa isang mapagmahal na pamilyang Katoliko na may 10 anak. Tuwing umaga, lahat kami ay sama-samang pumupunta sa misa, at ginagantimpalaan kami ng aking ina ng almusal sa isang kapihan malapit sa simbahan. Ngunit pagkaraan ng ilang sandali, ito ay tumigil sa pagiging tungkol sa pagkain para sa katawan at naging tungkol lamang sa pagpapakain para sa kaluluwa. Nababakas ko pa ang aking pagmamahal sa Eukaristiya sa mga misa ng madaling araw kasama ang aking pamilya kung saan inihasik ang binhi ng aking bokasyon. Ipinadama ng aking ama sa bawat isa sa amin na lalo kaming minamahal, at hindi kami kailanman nakalimot na masayang tumakbo sa kanyang mga bisig sa kanyang pagbabalik mula sa trabaho. Noong panahon ng giyera, kapag kailangan naming tumakas sa Singapore, siya ay nagtuturo ng pampaaralan sa amin sa bahay. Tinuturuan niya kami ng paulinigan tuwing umaga, na hinihiling niya sa amin na ulitin ang isang sipi kung saan may nasentensiyahan ng kamatayan sa kulungan ng Sing Sing. Sa murang edad na anim, alam ko na na hindi ko gusto ang talatang iyon. Kapag ako na, imbes na basahin ko, binibigkas ko ang Hail Holy Queen. Hindi ko alam na balang araw ay mananalangin ako kasama ng mga bilanggo. Hindi pa huli Kailanman Nang simulan kong bisitahin si Catherine sa bilangguan, maraming iba pang bilanggo ang nagpakita ng interes sa aming ginagawa. Sa tuwing may hihiling na isang bilanggo na dalawin, natutuwa akong makilala sila at ibahagi ang maibiging awa ng Diyos. Ang Diyos ay isang mapagmahal na Ama na laging naghihintay sa atin na magsisi at bumalik sa Kanya. Ang isang bilanggo na lumabag sa batas ay katulad ng Alibughang Anak, na natauhan nang siya ay umabot sa pinakamababa at napagtanto, "Maaari akong bumalik sa aking Ama." Nang siya ay bumalik sa kanyang Ama, humihingi ng kapatawaran, ang Ama ay tumakbo palabas upang salubungin siya pabalik. Hindi pa huli kailanman para sa sinuman na magsisi sa kanilang mga kasalanan at magbalik sa Diyos. Pagyakap sa Pag-ibig Nalaman ni Flor, isang babaeng Pilipinong inakusahan ng pagpatay, ang tungkol sa aming ministeryo mula sa iba pang mga bilanggo, kaya binisita ko siya at sinuportahan siya habang inaapela niya ang kaniyang hatol na kamatayan. Matapos tanggihan ang kanyang apela, galit na galit siya sa Diyos at ginustong huwag ko na siyang pakialaman. Sa pagdaan ko sa kanyang pintuan, sinabi ko sa kanya na mahal pa rin siya ng Diyos kahit anong mangyari, ngunit naupo siya sa kawalan ng pag-asa habang nakatitig sa blangkong dingding. Hiniling ko sa aking grupo ng panalangin na dasalin ang Nobena ng Our Lady of Perpetual Succor at ialay ang kanilang mga paghihirap para sa kanya. Pagkalipas ng dalawang linggo, biglang nagbago ang puso ni Flor at hiniling niya akong bumalik kasama ang isang pari. Walang pagsidlan ang kanyang tuwa dahil binisita ng Mahal Na Ina ang kanyang selda, sinabihan siyang huwag matakot dahil sasamahan siya  hanggang sa wakas. Mula sa sandaling iyon, hanggang sa araw ng kanyang kamatayan, tanging saya ang nasa puso niya. Ang isa pang hindi malilimutang bilanggo ay isang lalaking Australyano na nakulong dahil sa pagbebenta ng droga. Nang marinig niya akong kumakanta ng isang himno sa Ating Ina sa isa pang bilanggo, labis siyang naantig anupat hiniling niya sa akin na dalawin siya nang regular. Ang kanyang ina ay nanatili sa amin nang bumisita siya mula sa Australia. Sa kalaunan, hiniling din niya na mabinyagan bilang isang Katoliko. Mula sa araw na iyon, siya ay puno ng saya, kahit na ng siya ay naglalakad papunta na sa bitayan. Ang superintendente doon ay isang binata, at habang ang dating nagbebenta ng droga na ito ay naglalakad patungo sa kanyang kamatayan, lumapit ang opisyal na ito at niyakap siya. Napaka kakaiba, at nadama namin na parang ang Panginoon Mismo ang yumakap sa binatang ito. Hindi mo lang maiwasang maramdaman ang presensya ng Diyos doon. Sa katunayan, alam ko na sa bawat pagkakataon, nariyan sina Inang Maria at Hesus para tanggapin sila sa langit. Naging isang kagalakan para sa akin na tunay na maniwala na ang Panginoon na tumawag sa akin ay naging tapat sa akin. Ang kagalakan ng pamumuhay para sa Kanya at para sa Kanyang mga tao ay higit na kapaki-pakinabang kaysa anupaman.

Isang espesyal na panayam kay Dr. Thomas D. Jones na nagpunta sa apat na magkakahiwalay na misyon ng sasakyang pangalanggang  kasama ang NASA. Sa isa sa mga misyon na iyon, talagang nagawa niyang dalhin ang Eukaristiya! Sabihin mo sa amin kung ano ang pakiramdam na nasa kalawakan na nakatingin sa mga bituin at pabalik sa Mundo. Paano ito nakaapekto sa iyong pananampalataya kay Hesus? Upang matupad ang aking propesyonal na pangarap na lumipad sa Kalawakan, na inaasahan ng bawat astronaut, kinailangan kong maghintay ng halos 30 taon. Kaya ang aking unang paglipad ay ang pagsasakatuparan ng isang pangarap sa pagkabata. Ang pagtingin sa napakalawak na tanawin na ito ng kosmos na nakapalibot sa ating planeta, ay nagbigay sa akin ng pagkakataong isipin kung bakit ako naroon. Napaka-emosyonal na karanasan na tunay na makita ang hindi kapani-paniwalang kagandahan ng uniberso, at ang ating planetang tahanan sa lahat ng magagandang pagkakaiba-iba nito—talagang nakamamanghang. Nadama ko lang ang labis na pasasalamat sa Diyos para sa pagkakataong naroroon nang pisikal—nalulula sa Kanyang biyaya at Presensya. Kilala ka bilang isa sa mga astronaut na nagawang dalhin ang Eukaristiya sa kalawakan. Para sa ating lahat na mananampalataya, iyan ay nakaka-inspire. Maaari mo bang ibahagi ang buong karanasan? Ito ay tiyak na kamangha-mangha sa aming lahat na lumahok. Ang isang tao ay hindi maaaring pumunta kahit saan kasing layo ng espasyo at kalimutan ang tungkol sa iyong espirituwal na buhay. Pananampalataya ang tumulong sa akin na magtagumpay sa Mundo at ito ang parehong pananampalataya na inaasahan kong tulungan akong magtagumpay sa kalawakan. Sa aking unang paglipad noong 1994, sakay ng sasakyang pangalangaang , Endeavour, may dalawa pang Katolikong astronaut. Nang kami ay nagsama-sama upang maghanda para sa 11 araw na misyon, napag-usapan namin kung gaano kasarap dalhin ang Eukaristiya sa kalawakan. Kaya, dahil si Kevin Chilton, ang aming piloto sa paglipad, ay isang pambihirang ministro ng Banal na Komunyon, kami ay nakatanggap ng pahintulot mula sa aming pastor na dalhin ang Banal na Sakramento. Ang bawat sandali ng labing-isang araw na paglipad ay mahigpit na naka-iskedyul, ngunit ang aming Katolikong kumander, si Sid Gutierrez, ay nakahanap ng puwesto mga pitong araw, nang kami ay komportable sa takbo ng misyon, para sa isang sampung minutong serbisyo ng Komunyon. . Kaya, sa Linggo na iyon - ang aming ikalawang Linggo sa kalawakan - huminto kami sa lahat ng gawain ng misyon upang gumugol ng sampung minutong mag-isa sa sabungan kasama ang Diyos na ginawang posible ang lahat ng ito, at ibahagi ang Banal na Komunyon sa Kanya. Sa katunayan, ito ay isang pagkilala na hindi natin mararating ang puntong iyon kung wala ang Kanyang presensya sa atin. Talagang kasiya-siya na dalhin ang ating buhay-pananampalataya sa kalawakan at malaman na Siya ay naroroon, pisikal, kasama natin. Nahirapan ka na bang pagsamahin ang Agham at Pananampalatya? Maaari mo bang ipaliwanag ang kaugnayan ng agham at pananampalataya? Sa kabuuan ng aking propesyonal na karera, marami akong nakilalang mga siyentipiko na espirituwal, at mayroon silang sariling mga kasanayan sa pananampalataya. Dito mismo sa hilagang Virginia, nakilala ko ang ilang Katolikong siyentipiko at inhinyero sa sarili kong simbahan na may matibay na pananampalataya. Naniniwala sila sa Paglikha ng Diyos, at sa inspirasyon ng Bibliya kung paano natin naiintindihan ang uniberso. Sa tingin ko karamihan sa mga tao ay may ilang mga espirituwal na elemento sa kanilang buhay. May kilala akong mga astronaut na hindi pormal na relihiyoso, ngunit lahat sila ay naantig ng espirituwal na karanasan ng paglalakbay sa kalawakan. Kaya nalaman ko na karamihan sa mga tao ay bukas sa kung ano ang ibinubunyag ng uniberso at ng natural na mundo sa ating paligid kung paano natin naiintindihan ang Nilikha. Ang mga siyentipiko ay napaka-mausisa, tulad ng lahat ng tao, tungkol sa kalikasan ng uniberso at kung ano ang maaari nating malaman tungkol dito. Para sa akin, ito ay isang senyales na ang agham at espiritwalidad ay magkasabay. Ang ating pagkamausisa at interes sa kalikasan at kung paano ito gumagana, kung paano pinagsama-sama ang uniberso at kung paano ito nilikha—ang pag-uusisa na iyon ay ibinigay sa atin dahil tayo ay ginawa ayon sa pagkakahawig ng Diyos. Iyan ay bahagi ng Kanyang personalidad na ibinigay sa atin. Kaya sa tingin ko ang paghahanap na ito ng katotohanan tungkol sa natural na mundo ay bahagi ng ating likas na kalikasan bilang tao. Naniniwala ako na ang paghahanap ng kaalaman ay isang bagay na nagbibigay ng labis na kasiyahan sa Diyos—ang makita ang mga nilalang na Kanyang ginawa na naghahanap ng mga lihim kung paano Niya pinagsama-sama ang uniberso. Bale, hindi Niya sinusubukang ilihim ito. Nais niya lamang itong maipakita sa pamamagitan ng ating sariling pagsisikap, talino at pagkamausisa. Kaya, para sa akin, walang masyadong salungatan sa pagitan ng Agham at Kalikasan at Espirituwalidad. Sa tingin ko ang mga taong nagsisikap na paghiwalayin sila ay sinusubukang hatiin ang kalikasan ng tao sa isang makatwirang kalahati at kalahating espirituwal. Siyempre, hindi iyon magagawa. Ang isang tao ay isang tao na ang kalikasan ay hindi maaaring paghiwalayin. Sa iyong mga misyon sa kalawakan, nagagawa mo, sa maraming paraan, ang ehemplo ng tagumpay ng tao. Gumagawa ng isang bagay na talagang mahusay, ngunit nakatagpo pa rin ng isang bagay na higit na mas malaki sa kadakilaan—ang kaluwalhatian at ang kadakilaan ng nilikha ng Diyos...Ano kaya ang pakiramdam na marami kang nagawa, habang kinikilala pa rin ang iyong sariling kaliitan kumpara sa Diyos? Para sa akin, naging kristal ang lahat sa huling misyon ko. Tumutulong ako sa pagtatayo ng istasyon ng kalawakan, gumagawa ng tatlong paglalakad sa kalawakan upang mag-install ng science lab na tinatawag na Destiny. Malapit sa dulo ng aking huling lakad pangkalawakan , nasa labas ako sa pinakaharap na dulo ng istasyon ng pangkalawakan. Dahil nauna ako sa aming iskedyul ng trabaho, hinayaan ako ng Mission Control ng NASA na tumambay nang mga limang minuto doon. Sa pamamagitan ng paghawak sa harapan ng istasyon ng pangkalawakan gamit ang aking mga daliri, nagawa kong umikot sa paligid upang makita ko ang kalawakan ng kalawakan na nakapalibot sa akin. Tumingin ako sa Mundo, 220 milya diretso pababa sa aking bota hanggang sa malalim na asul ng Karagatang Pasipiko. Nakalutang ako doon na nakatingin sa abot-tanaw—isang libong milya ang layo--at pagkatapos ay ang walang katapusang, itim na kalangitan sa itaas ng aking ulo. Humigit-kumulang 100 talampakan sa itaas ko, ang istasyon ng kalawakan ay kumikinang na parang ginto na may sinag ng araw mula sa mga solar panel nito, habang tahimik kaming nahulog sa buong mundo nang magkasama. Ang kahanga-hangang tanawin na ito ay napakaganda na nagpaluha sa aking mga mata. Na-overwhelm ako sa pakiramdam na ito, 'Narito ako, isang lubos na sinanay na astronaut sa istasyon ng kalawakan na ito, na naglilibot sa Mundo, ngunit isa lang akong mahinang tao kumpara sa napakalawak na kosmos na ito.' Medyo hinila ng Diyos ang kurtina para sa akin, hinahayaan akong makita ang kahanga-hangang kalawakan sa personal na paraan. Naramdaman ko, "Oo, napakaespesyal mo dahil nakikita mo ang pananaw na  ito", ngunit naalala ko kung gaano tayo kawalang-halaga sa malawak na uniberso na nilikha ng Diyos. Ang pakiramdam na mahalaga at pagpapakumbaba sa parehong oras ay isang regalo mula sa Diyos. Ito ay literal na nagpaluha sa aking mga mata habang ako ay nagpasalamat sa Panginoon, na nasasabik na ibahagi ang pananaw na ito sa Kanya. Napakakaunting tao ang nagkaroon ng karanasan at pribilehiyong makita ang Earth mula sa pananaw na iyon, at lahat ito ay salamat sa Kanya. Maraming kaguluhan sa mundo ngayon...maraming kadiliman at pagdurusa; ngunit kapag tiningnan mo ang mundo alinman mula sa napaka-natatanging vantage point na mayroon ka sa  Pangkalawakan o ngayon sa iyong kasalukuyang estado ng buhay, ano ang nagbibigay sa iyo ng pag-asa? Sa tingin ko kung ano ang nagbibigay-inspirasyon sa akin ay na tayo ay binigyan ng napaka-mausisa  na isip ng Diyos. Mayroon kaming likas na pagkamausisa at ginawa kaming mga tagapag ayos ng problema at tagapag siyasatin . Kaya, sa kabila ng lahat ng hamon na dinaranas natin ngayon, ito man ay pandemya, o banta ng digmaan, o pagpapakain ng pitong bilyong tao sa buong mundo, mayroon tayong mga kakayahan na ibinigay sa atin at tinawag tayo gamitin ang mga ito upang malutas ang mga problemang ito. Mayroong isang malawak na uniberso doon, puno ng mga mapagkukunan. Hinahamon tayo nito, ngunit kung titingnan natin ang sistema ng solar at ang uniberso sa kabila ng ating tahanan, maraming bagay ang magagamit natin. Ang malalaking materyal na mapagkukunan sa Buwan at mga kalapit na asteroid ay maaaring makadagdag sa mga nakikita natin sa mundo. Mayroong napakalaking supply ng solar energy na maaaring kunin mula sa kalawakan at maipakita sa mundo upang tumulong na maibigay sa lahat ang kapangyarihan at kuryente na kailangan nila upang magtagumpay. Mayroon tayong kakayahan na itakwil ang mga masasamang asteroyd na madalas tumama sa Mundo at ang  pumunta sa paraan ng mga dinosauro kung gagamitin namin ang mga kasanayan na nakuha namin at ilagay ang aming sarili sa gawain. Nabubuhay tayo sa isang mundo na naghihikayat sa atin na gamitin ang ating pagkamausisa at katalinuhan upang malutas ang mga problemang ito. Kaya't lubos akong umaasa na sa pamamagitan ng paglalapat ng ating mga kasanayan at ng teknolohiyang ating binuo, maaari tayong manatiling nangunguna sa lahat ng mga hamong ito. Tingnan ang bakuna na ginawa natin ngayong taon para labanan ang lasong galing sa inpeksyon. Iyon ay isang marka ng kung ano ang maaari nating gawin kapag inilagay natin ang ating isip sa isang bagay, kung ito ay paglalagay ng isang lalaki sa Buwan o pagpapadala sa unang babae sa Mars. Sa tingin ko, nasa mabuting kalagayan din tayo para sa hinaharap.

Ang pangunahing dahilan kung bakit ang mga kilusang pang karapatang pambayan noong dekada ng 1950's at 1960's ay naging matagumpay kapwa sa moral at praktikal dahil sa ito ay pinamunuan ng mga taong may matibay na kaalaman sa pangrelihiyon. Ang pinaka- kilala sa mga pinuno na ito ay, siyempre, si Martin Luther King. Upang mapahalagahan ang banayad na ginagampanan sa pagitan ng pangrelihiyon at ng kanyang mga praktikal na gawain, ibabaling ko ang inyong pansin sa dalawang paksa- Ito ay ang, kanyang Sulat mula sa Birmingham Bilangguan ng Lungsod at ang kanyang “Ako ay may Pangarap” na pagsasalita, kapwa mula sa 1963. Habang nakabilanggo sa Birmingham dahil sa pamumuno ng isang hindi marahas na protesta, tumugon si King para tiyakin sa ilang mga kapwa kristiyanong ministro na pinuna sa kanya sa kanyang pagmamadali na inaasahang pagbabago sa lipunan na hindi ito mangyayari sa magdamag. Sinagot ng ministro ng Baptist ang kanyang mga puna marahil sa isang nakakagulat na paraan, na humihingi ng tulong sa isang teologo ng Katolikong medyebal. Ibinaling ni King ang kanilang pansin sa mga pagmumuni-muni ni San Thomas Aquinas tungkol sa batas, partikular ang teorya ni Thomas na ang positibong batas ay makikita ang katwiran na may kaugnayan sa likas na batas, na makikita ang katwiran nito na may kaugnayan sa walang hanggang batas. Ang ibig sabihin ni Aquinas ay kung paano ito nagiging praktikal, ang pang araw-araw na batas na matuwid kahit papaano ay nagbibigay pahayag sa mga alituntunin ng batas ng moral, na siya namang sumasalamin sa sariling isip ng Diyos. Samakatuwid, pinagtibay ni King, ang hindi makatarungang mga positibong batas, tulad ng mga regulasyon ni Jim Crow na sinasalungat niya, at ang mga ito ay hindi lamang mga masasamang batas; kung hindi sila ay mga imoral at sa huli ay taliwas sa Diyos. Narito ang sariling wika ni King: "Maaaring may magtanong 'Paano mong itataguyod ang paglabag sa ilang mga batas at pagsunod sa iba? Ang sagot ay nakasalalay sa katotohanan na mayroong dalawang uri ng batas: makatarungan at hindi makatarungan. Ako ang unang magtataguyod sa pagsunod sa makatarungang batas. Bawat isa ay may pananagutan na sundin hindi lamang ang ligal kung hindi pati ang moral na batas. Ngunit pagkatapos ipinaalam ni King ang kaibahan ng pagsunod sa hindi makatarungang batas: "Sa kabaligtaran, bawat isa ay may moral na pananagutan sa pagsuway sa mga hindi makatarungang batas, Sumasang-ayon ako kay San Augustine na "ang hindi makatarungang batas ay walang batas sa kabuuan, bumaling siya kay Aquinas: Ano ngayon ang pagkakaiba ng dalawa? Paano matutukoy ng bawat isa kung ang batas ay makatarungan o hindi makatarungan? Ang makatarungang batas ay binabalangkas ng tao na may alituntunin na pumapanig sa batas ng moral o sa batas ng Diyos. Ang hindi makatarungang batas ay isang alituntunin na hindi naaayon sa batas ng moral. Upang malagay ito sa tuntunin ni San Thomas Aquinas: Ang hindi makatarungang batas  ay isang batas ng tao na hindi nakaugat sa walang hanggan at likas na batas. Hindi ito banal na kinatawan; sa halip, inihayag nito kung ano ang dahilan at layunin ng kilusan ni King. Parehong pamamaraan ang nakalahad makalipas ang anim na buwan, nang harapin ni King ang makapal na tao na nagtitipon-tipon sa Lincoln Memorial para mag martsa sa Washington. Hindi siya nagbigay ng pangaral. Siya ay nagtalumpati ng pang pulitikang nagsusulong sa pampublikong lugar para sa lipunang pagbabago. Ngunit alalahanin ang ilan sa wika na ginamit niya:"May panaginip ako na isang araw ang bawat lambak ay itataas, at ang bawat burol at bundok ay ibababa, ang magulong lugar ay magiging payak, at ang mga baluktot na lugar ay magiging tuwid; 'At ang kaluwalhatian ng Panginoon ay mahahayag kasama ang kanyang buong pagkatao.''' Direkta niyang iniuugnay ang rebolusyong panlipunan na itinataguyod niya sa mahiwagang pangitain ng propetang ISAIAS. At pakinggan ang kahanga-hangang pagtatapos ng kanyang talumpati na kung saan masining niyang pinagsama ang mga titik ng isang awit na makabayan ng Amerikano sa mga titik ng isang awit na kinakanta niya kasama ang kanyang pamilya sa kanilang simbahan: "At kapag nangyari ito, at pinayagan natin ang sirkulo ng kalayaan, kung hayaan natin ang sirkulo mula sa bawat bayan at bawat nayon, mula sa bawat estado at bawat  Hudyo at mga Hintil, Protestante, at mga Katoliko, ay magagawang magkakahawak kamay na kumanta ng mga lumang salita ng espiritwal na Negro: Malaya na sa wakas! Malaya na sa wakas! Salamat Panginoon na Makapangyarihan, kami ay malaya na sa wakas!"Minsan pa, sa salita ni King, ang mga pampulitikang pugad sa loob ng moral, kung saan namumugad sa loob ng sagrado. Si Martin Luther King ay nagmula sa kanyang relihiyosong pamana hindi lamang sa mga metapisiko na nagpapaalam sa kanyang pagiging aktibo sa lipunan, kungdi pati na rin ang hindi marahas na pamamaraan na kanyang ipinatupad. Ang isiniwalat ni Jesus sa retorika ng Sermon sa Bundok ("Mahalin mo ang iyong mga kaaway;"Pagpalain mo ang mga sumumpa sa iyo, Ipanalangin mo ang mga taong nagpapahamak sa iyo;" pag sinampal ka sa kaliwang pisngi, ibigay mo pati ang kabilang pisngi;''iba pa;" atbp.) at higit na kapansin-pansin sa kanyang salitang kapatawaran mula sa krus ay ang paraan ng Diyos patungo sa kapayapaan, walang karahasan, at mahabagin. Bilang isang Kristiyano, alam ni King na nasa kanyang mga buto ang pagtugon sa pang-aapi na may karahasan ay magpapalala lamang sa mga tensyon sa loob ng lipunan. Binuo niya ang alituntuning ito sa kanyang isang kilalang pangaral:"Ang pagbabalik ng poot sa poot, ay nagpapadami ng poot, pagdaragdag ng mas malalim na kadiliman sa isang gabi na wala ng bituin. Hindi maitataboy ng kadiliman ang kadiliman; tanging ilaw lang ang makagagawa nito. Ang poot ay hindi maaaring magtaboy ng poot; tanging pag-ibig lamang ang makagagawa nito." Sa loob ng mga limitasyon ng maikling artikulong ito, Hindi ko masimulan ng maayos ang pagtugon sa kaguluhan sa lipunan na nagaganap sa ating kultura ngayon. Ngunit sasabihin ko lang ito: Maliwanag at walang alinlangan na may malubhang kakulangan sa moral sa ating lipunan na dapat talakayin, ngunit ang pinakamahusay na paraan upang gawin ito ay sa loob ng moral at sa huli ay ang relihiyosong balangkas. Sana ang pamumuno ni Martin Luther King sa bagay na ito ay maging modelo at gabay.