Ang Bagong Buhay ay Nagsisimula Kapag..
Ang paglabas sa ating mga Komportableng Kinalalagyan ay hindi kailanman madaling gawin, kaya bakit pa tayo mag-aabala?
Sa isang punto ng buhay, itinanong ni Hesus sa ating lahat: “Handa na ba kayong humayo para sa Aking Kaharian ” Walang pagiging karapat-dapat sa bawat se; walang paliwanag ng trabaho, walang pag husga sa listahan ng pinag trabahuhan. … Simpleng Oo at Hindi tanong lang. Nang matanggap ko ang tawag na ito, wala akong maiaalok sa Kanya. Pumasok ako sa aking ministeryo na walang pakinabang. Napatunayan ng panahon na ang isang handa at mapagmahal na puso para kay Hesus ang tanging kailangan ko. Inasikaso niya ang iba pa. Kapag sumagot ka na, masasaksihan mo ang pagbabago sa iyong sarili! Ang buhay ay nagiging mas makabuluhan, masaya, at mapagsapalaran. Hindi ito nangangahulugan na ang pagdurusa ay hindi kailanman naroroon.
“Nang malapit na ang oras na lisanin ni Jesus ang mundong ito at bumalik sa Kanyang Ama, hinugasan Niya ang mga paa ng Kanyang mga disipulo. Sinabi niya kay Pedro: ‘Maliban na lamang kung huhugasan kita, wala kang bahagi sa Akin.'” Nagpatuloy siya: “Kaya kung ako, ang inyong Panginoon at Guro, ay naghugas ng inyong mga paa, nararapat din ninyong hugasan ang mga paa ng isa’t isa.” (Juan 13:14) Sa isang banda, tinatanong ni Hesus: “Handa ka na bang mabasa ” Tulad ni Pedro, natural nating gustong manatiling tuyo at komportable, ngunit tinatawag Niya tayo na magbasa sa tubig ng Kanyang pagmamahal at biyaya. Pero ang mas maganda, hindi Niya tayo tinatawag para sa ating sarili…
Nang yumuko si Jesus upang hugasan ang mga paa ng Kanyang mga disipulo, hindi lamang nabasa ang Kanyang mga disipulo, kundi ang Kanyang mga kamay ay nabasa rin at nadungisan sa prosesong ito. Kapag si Kristo, habang namamagitan at naglilingkod sa iba sa Kanyang Pangalan, magkakaroon din tayo ng bahagi ng pasanin at sakit
na pinagdadaanan ng ibang tao. Itinatagubilin sa atin ng Banal na Kasulatan: “Pasanin ninyo ang pasanin ng isa’t isa, at sa ganitong paraan ay matutupad ninyo ang batas ni Kristo.” (Galacia 6:2)
Matapos ang pagbabagong-anyo ni Hesus, sinabi ni Pedro: “Panginoon, mabuti para sa amin na manatili dito; kung gusto mo, gagawa ako ng tatlong tirahan dito, isa para sa iyo, isa para kay Moises, at isa para kay Elias.” (Mateo 17:4) Tila mas marami pa tayong paraan kaysa sa isa. Gusto naming maglagay ng mga tolda at manatili sa loob ng comfort zone na iyon, maging sa simbahan, sa tahanan, o lugar ng trabaho. Mabuti na lang at ang Banal na Kasulatan ay nagbibigay sa atin ng mga karapat-dapat na halimbawa na matututuhan natin.
Maging o Hindi dapat maging
Minsan ay pinagnilayan ng ating parokya na si Reverend Christopher Smith kung paano nilisan ni Juan Bautista ang parang, ang kanyang kaginhawahan, at pumunta sa lungsod upang ipahayag ang pagdating ng Mesiyas. Tumakas si Moises sa Ehipto at gumawa ng tolda para sa kanyang biyenan ngunit hinila siya ng Diyos at binigyan siya ng misyon. Siya ay ibinalik sa parehong Ehipto na kanyang tinatakasan, at malakas siyang ginamit ng Diyos upang iligtas ang Kanyang mga tao. Tumakas si Elias mula kay Jezebel at nakahanap ng kanlungan sa ilalim ng palumpong (1 Hari 19:4), ngunit ibinalik siya ng Diyos upang itatag ang Kanyang kalooban para sa Kanyang bayan. Kinailangan ni Abraham na iwan ang kanyang mga kamag-anak at maglakbay kung saan siya inakay ng Diyos, ngunit tingnan ang Kaharian na nagmula sa Kanyang pagtitiwala sa Diyos!
Kung si Moises ay nanatili sa bahay, ano kaya ang magiging kapalaran ng mga Israelita At paano kung umatras si Elias sa takot at tumangging bumalik Tingnan mo si Pedro, na kinapitan ang lukso ng pananampalatayang iyon mula sa bangka upang ihakbang ang kanyang mga paa sa nagngangalit na alon sa dagat. Siya ay nag iisa sa gitna ng kawalan, ang takot na lumubog ay tiyak na nasa kanyang isipan, ngunit hindi siya hinayaan ni Hesus na panghinaan ng loob. Ang kanyang kagustuhang humakbang palabas ay nagpasimula ng isang hindi malilimutang himala na hindi matatamasa ng sinuman sa iba pang mga disipulo na puno ng takot sa loob ng bangka, na tumangging bitawan ang kanilang mga komportableng kinalalagyan.
At gayon din, sa ating buhay, hinihintay tayo ng Diyos na gawin ang unang hakbang na iyon ng paglabas sa ating mga tolda. Nang bigyan ako ng inspirasyon ng Banal na Espiritu na mag ebanghelyo sa pamamagitan ng pagsulat, napakahirap para sa akin na sabihin ang oo sa una. Sa katotohanan, ako ay mahina ang loob at mahiyain, at tulad ng pagtingin ni Peter sa mga alon, ang nakikita ko lamang ay ang aking mga kawalan ng kakayahan. Ngunit nang isuko ko ang aking sarili sa Kanyang kalooban at nagsimulang magtiwala sa Kanya, sinimulan Niyang gamitin ako para sa Kanyang kaluwalhatian.
Lumabas tayo sa ating mga komportableng kinalalagyan at hayaang mabasa sa pagpapahid ng Banal na Espiritu dahil ito ang malakas na apoy ng nasusunog na palumpong na nagpahid kay Moises. Naaalala mo ba kung paano nila tinanggihan ang una niyang pagtatangka na ‘iligtas’ ang mga Israelita (sa pamamagitan ng pagpatay sa isang Egipcio!) Matiyagang maghintay sa tawag mula sa itaas, tanggapin ang Kanyang pagpapahid, at pumasok sa mundo para ipahayag ang Kanyang Pangalan!
Lydia Bosco is a Carmelite serving the Lord through the Anointing Fire Catholic Ministry. She lives with her husband and three kids in South Carolina, USA.
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!