ANG MAPAGPENITENSIYANG TANYAG NA BITUIN

Bilang isang batang babae, ginawa ko kung ano ang lahat ng mga tinedyer ay subukan upang gawin – May pakiramdam ako na ako ay naiiba sa aking mga kasamahan. Sa isan lugar sa isang daan, napagisipan ko na ang aking pananampalataya ang aking pagkakaiba. Minasama ko ang aking mga magulang sa pagbibigay sa akin ng bagay na tio na naging pagkakaiba ko. Ako ay naging rebelde at nagsimulang pumunta sa mga kasayahan, disko at panggabihan grupohan. Hindi ako nais na manalangin pa. Gusto ko lamang ang buong kagalakan ng paglalagay sa paganda sa mukha, pag dadamit ng magara, nana naginiginip sa araw tungkol sa kung sino ay magkakaroon sa mga kasayahan, sayawansa buong gabi, at higit sa lahat, lamang 'makiayon doon. ' Ngunit, sa paguwi ko ng isang gabi, habang nakaupo sa kama na nagiisa , nakaramdam ako ako ng pangungulila sa aking kalooban. Namumuhi ako sa naging ako; ito ay isan kabalintuanan na hindi ko nagustuhan kung sino ako , at ganon paman hindi ko alam kung paamo magbago at maging sarili ko. Sa isa sa mga gabing ganoon, habang umiiyak na nagiisa, naalala ko ang simpleng kaligayahan na mayroon ako ng ako ay bata ng alam ko na ang Diyos at ang aking pamilya ay mahal ako. Noon, yun ang mahalaga. Kaya, sa unang pagkakataon sa tagal ng panahon ako ay nagdasal Umiyak ako sa Kanya and hiningi ko sa Kanya na ibalik ako sa dating kaligayahan. Parang binigyan ko Siya ng ultimatum na kapag hindi Niya ipinakita and sarili Niya sa susunod na taon, hindi na ako babalik sa Kanya. Ito ay nakakatakot na dasal, ngunit ito rin ay isang mabisa. Ito ay aking dinasal at nakalimutan ko na ng husto. Ako ay ipinakilala sa Nanal na Misyon ng Pamilya, isang pamayanan na tiraha, kunng saan ppumupunta para matuto ng iyong pananampalataya at mak ilala ang Panginoon. Mayroon araw away na dasal, buhay Sakramento , madalas na kumpisal, araw araw na pagro rosaryo at pagmamasid ng Banal na Oras. Naalalako na naisisp” Ito ay sobrang pagdarsal sa isang araw!” Sa puntong iyon, hindi man lang akong makapagbigay ng limang minute sa aking araw sa Panginoon Kahit paano, ako ay nagtapos na aplayan para sa Misyon. Bawat isang araw, ako ay nauupo sa pagdarasal sa harap ng Eukaristiya Panginoon at tinatanong Siya kung sino ako at kung ano ang layunin ng aking buhay. Dahan dahan ngunit sigurado, ipinkato sa akin ng Paninoon ang Kanyang sarili sa pamamagitan ng Mga Banal na Kasulatan at sap ag gugol ng oras sa katahimikan sa Kanya .Unti unti akong nakatanggap ng pag hilom ng sugat sa aking kalooban at lumago sa pagdarasal at relasyon sa Panginoon. Simula sa pagiging rebelde babaeng tinedger na nawala sa masayahing anak ng Panginoon, ako ay nagtungo sa isang ganap na pagbabago. Oo, gusto ng Panginoon na makilala natin Siya. Ipinakikita Niya ang Kanyang sarili sa atin dahil sinasagot Niya ng tapat kada isang dasal na itaas sa Kanya.

Nabitag sa abala at mabigat na sapot ng pang-araw-araw na buhay, maaari kayang panatilihing nakaugnay ang iyong sarili sa Diyos? Kung minsan, para bang ang pananampalataya ko ay dumadanas ng kapanahunan bawat taon.  May mga panahon, ito ay namumukadkad tulad ng mga naarawang bulaklak sa tag-araw.  Ito ay kadalasan pag bakasyon.  Sa ibang panahon, ang aking pananampalataya ay parang mundong natutulog ng taglamig—tahimik, hindi namumulaklak.  Ito ay karaniwang sa taon ng pag-aaral kung kailan hindi payag ang aking talaan sa pang-araw-araw na pagsamba o pang-oras-oras na panalangin, di tulad ng mga libreng oras ng bakasyon.  Ang mga abalang buwang ito ay karaniwang ginagamit ng mga aralin, gawain, aktibidad, at oras para sa mag-anak at mga kaibigan. Ito ay madali, sa gitna ng kaguluhan at pagmamadali, hindi ibig sabihin na limutin ang Diyos kundi ang hayaang mahulog Siya sa likuran.  Maaari tayong magsimba tuwing Linggo, bigkasin ang ating pananalangin, at kahit dasalin pa ang pang-araw-araw na Rosaryo, ngunit magkahiwalay ang ating pananampalataya at ‘normal’ na buhay.  Ang relihiyon at ang Diyos ay hindi lubos na nakalaan lamang para sa Linggo o bakasyon sa tag-init.  Ang pananampalataya ay hindi isang bagay na dapat nating kapitan para lamang sa mga oras ng kagipitan o balikan nang panandalian para lamang magpasalamat at pagkatapos ay kalimutan.  Sa halip, ang pananampalataya ay dapat ding kaakibat ng bawat bahagi ng ating pang-araw-araw na buhay. Pang-araw-araw Na Pagkainip Kahit na may-ari tayo ng sarili nating bahay, manatili sa dorm ng kolehiyo, o nakatira kasama ang ating mag-anak, may ilang mga gawaing hindi natin matatakasan.  Ang mga tahanan ay dapat malinis, ang mga damit ay dapat malabhan, ang pagkain ay dapat magawa... ngayon, ang mga gawaing ito ay lahat tila nakakainip na pangangailangan—mga bagay na walang kabuluhan, ngunit kailangan pa din nating gawin ang mga ito. Inuubos pa ng mga ito ang oras na maaari sana nating magamit sa pagtuntong sa kapilya ng pagsamba  nang tatlumpung minuto o dumalo sa pang-araw-araw na misa.  Gayunpaman, kapag mayroon tayong maliliit na anak sa bahay na nangangailangan ng malinis na damit o mga magulang pauwi ng bahay matapos ang trabaho na nagnanais na makakita ng mga nilampasong sahig, ito ay hindi ang palaging makatotohanang mapamimilian. Gayunpaman, ang punuin ang ating oras sa mga pangangailangang ito ay hindi kailangang maging pagbawas ng oras ukol sa Diyos. Si Santa Teresa ng Lisieux ay kilala sa kanyang "munting pamamaraan."  Ang pamamaraang ito ay nakasentro sa maliliit na bagay na may napakalawak na pagmamahal at pakay.  Sa isa sa mga paborito kong salaysay ni Santa Teresa, isinulat niya ang tungkol sa isang palayok sa kusina na ayaw niyang hugasan (Oo, kahit ang mga Santo ay kailangang maghugas ng pinggan!).  Nabatid niyang tunay na nakayayamot ang gawain, kaya nagpasiya siyang ialay ito sa Diyos.  Tatapusin niya ang gawain nang may labis na kagalakan, nalalalamang ang bagay na tila walang kabuluhan, ay nabigyan ng pakay sa pamamagitan ng pagsasali sa Diyos sa ekwasyon.  Naghuhugas man tayo ng pinggan, nagtutupi ng labada, o nagkukuskos ng sahig, ang bawat nakakainip na gawain ay maaaring maging isang panalangin sa pamamagitan lamang ng pag-aalay nito sa Diyos. Pinalaking Kagalakan Minsan, kapag ang sekular na lipunan ay nakamasid sa relihiyosong taong-bayan, ginagawa nila ito sa pag-aakala na ang dalawang mundo ay hindi kailanman maaaring magkabangga.  Nagulat ako nang malaman kong napakadaming tao ang nag-iisip na hindi mo kayang sundin ang Bibliya at magsaya!  Ito ay maaaring hindi malayo sa katotohanan. Ilan sa mga paborito kong gawain ay kinabibilangan ng surping, pagsasayaw, pag-awit, at pagkuha ng larawan; kadamihan sa aking oras ay nakatuon sa paggawa ng mga ito.  Kadalasan, sumasayaw ako sa relihiyosong musika at gumagawa ng mga bidyo para sa Instagram na pinarisan ng mensahe ng pananampalataya sa aking pamagat .  Umawit ako sa simbahan bilang isang kantor at nais kong gamitin ang aking mga biyaya upang tahasang paglingkuran ang Diyos.  Gayunpaman, mahilig din akong gumanap sa mga palabas tulad ng The Wizard of Oz o kunan ng larawan ang mga laro ng putbol—mga sekular na bagay na nagdudulot sa akin ng malaking kagalakan.  Ang kagalakang ito ay higit na nadadagdagan kapag inialay ko ang mga gawaing ito sa Panginoon. Sa may likod ng entablado, lagi mo akong makikitang nagdadasal bago ako pumasok, nag-aalay ng pagtatanghal sa Diyos, at humihiling sa Kanya na samahan ako habang sumasayaw o umaawit.  Ang simpleng pagsasanay upang manatili sa hugis ay isang bagay na kapwa kong ikinasisiya at pinahahalagahan upang mapanatili ang aking kalusugan.  Bago ako magsimulang tumakbo, iniaalay ko ito sa Diyos. Kadalasan, sa gitna nito, inilalagay ko ang aking pagod sa Kanyang mga kamay at humihingi sa Kanya ng lakas upang tulungan akong gawin ang huling milya.  Ang isa sa aking mga paboritong paraan upang mag-ehersisyo at sumamba sa Diyos ay ang magsagawa ng maingat na paglalakad habang nagro Rosaryo, sa gayon iniehersisyo kapwa ang aking katawan at ang espirituwal na kapakanan! Sa Bawat Bagay, Kahit Saan Madalas nating nalilimutang makita ang Diyos sa ibang tao, hindi ba?  Isa sa mga paborito kong aklat ay ang talambuhay ni Mother Teresa.  Ang may-akda, si Padre Leo Maasburg, ay kakilala siya nang personal.  Naaalala niya nang minsang makita niya ito na taimtim sa paanalangin habang isang tagapagbalita ay nahihiyang sumiksik, natatakot na makagambala sa kanyang pagtanong.  Sabik malaman kung paano siya tumauli, nagulat si Padre nang makita itong lumingon sa tagapagbalita nang may saya at pagmamahal sa mukha sa halip na pagka-inis.  Nangusap siya kung paano, sa isipan nito, na ibinaling lamang niya ang kanyang pansin mula kay Hesus para kay Hesus. Sinasabi sa atin ni Hesus: “Katotohanang sinasabi ko sa inyo, nang gawin ninyo ito sa isa sa pinakahamak sa mga ito ng miyembro ng aking mag-anak, ginawa ninyo ito sa akin.” (Mateo 25:40 ).  Subalit si Hesus ay hindi lamang matatagpuan sa mahihirap o maysakit. Siya ay matatagpuan sa ating mga kapatid, ating mga kaibigan, ating mga guro, at mga katrabaho.  Sa paraang payak na pagpapakita ng pagmamahal, kabaitan, at awa sa mga nakakasalubong natin sa ating landas ay maaaring isa pang paraan upang magbigay ng pagmamahal sa Diyos sa ating abalang buhay.  Kapag gumagawa ka ng cookies para sa kaarawan ng kaibigan o kahit na lumabas ka lang para mananghalian kasama ang isang taong matagal mo nang hindi nakita, madadala mo ang pag-ibig ng Diyos sa kanilang buhay at higit pang matupad ang Kanyang kalooban. Saan Ka Man Naroroon Sa sariling nating buhay, dumadaan tayo sa iba't ibang yugto habang tayo ay tumatanda at lumalaki.  Ang pang-araw-araw na gawain ng isang pari o isang madre ay magmumukhang ibang-iba mula sa isang tapat na layko na may pamilyang aalagaan.  Ang mga pang-araw-araw na gawain ng isang mag-aaral ng mataas na paaralan ay magiging iba din sa mga nakagawian ng naturang sarili ng sila ay nasa hustong gulang na. Iyan ang napakaganda kay Hesus—sinasalubong Niya tayo saan man tayo naroon.  Ayaw Niyang iwanan natin Siya sa altar; sa tulad na paraan, hindi Niya tayo basta-basta iiwan kapag lumabas tayo sa Kanyang simbahan.  Kaya, sa halip na maramdaman na pinabayaan mo na ang Diyos habang nagiging abala ang iyong buhay, humanap ng mga paraan para anyayahan Siya sa lahat ng iyong ginagawa, at makikita mo na ang lahat ng bagay sa iyong buhay ay mapupuno ng higit na pagmamahal at panukala.

Si Father Joseph Gill ang palagian na kolumnista ng Shalom Tidings ay nagbukas ng kanyang puso upang ibahagi ang kuwento ng kanyang buhay at kung paano siya umibig Sa palagay ko ang aking bokasyon ay hindi gaanong isang pagtawag at higit pa sa isang pag-iibigan sa Isa na lumikha sa akin at iginuhit ang aking puso sa Kanya. Simula bata pa ako mahal ko na si Lord. Naaalala ko na nagbabasa ako ng Bibliya sa aking silid noong ako ay walo o siyam. Na-inspirasyon ako ng Salita ng Diyos kaya sinubukan ko pang magsulat ng sarili kong aklat ng Bibliya (hindi na kailangang sabihin hindi ito gumawa ng cut!). Pinangarap kong maging isang misyonero o martir na bukas-palad na ibigay ang aking buhay kay Kristo. at na anuman ang nangyayari sa iyong paligid makakatagpo ka ng kapahingahan at kapayapaan dahil lumalakad ka kasama ng Panginoon Ngunit pagkatapos ay ang aking mga taon ng tinedyer at ang aking pagnanasa para kay Kristo ay nabaon sa ilalim ng makamundong mga pag-aalala. Nagsimulang umikot ang buhay ko sa baseball mga babae at musika. Ang bago kong ambisyon ay maging isang mayaman at sikat na musikero ng rock o tagapagbalita ng palakasan. Tinamaan Sa Kaluluwa Mabuti na lang at hindi ako binitawan ng Panginoon. Noong labing-apat ako nagkaroon ako ng pribilehiyong maglakbay sa Roma sa isang paglalakbay kasama ang aking grupo ng kabataan. Habang nakatayo sa Colosseum naisip ko “Mahigit sa sampung libong lalaki babae at bata ang nagbuhos ng kanilang dugo para kay Kristo dito mismo sa lugar na ito. Bakit wala akong pakialam sa aking pananampalataya? Ang Sistine Chapel ay humanga sa akin—hindi dahil sa kisame kundi dahil sa sining sa dulong dingding: Ang “Huling Paghuhukom” ni Michelangelo. Doon makapangyarihang inilalarawan ang kahihinatnan ng panghabambuhay na mga desisyon: Langit at Impiyerno. Naantig ako sa aking kaluluwa na isipin na ako ay magpapalipas ng walang hanggan sa isa sa dalawang lugar na iyon naisip ko…“Saan ako patungo?” Pagbalik ko alam kong kailangan kong gumawa ng ilang mga pagbabago…ngunit maaaring mahirap gawin iyon. Nakulong ako sa maraming teenage na kasalanan at angst at drama. Sinubukan kong buong pusong bumuo ng isang buhay panalangin ngunit hindi ito nag-ugat. Hindi ko masasabing talagang nagsumikap ako para sa kabanalan. Kinailangan ng higit pang mga pagtatagpo para makuha ng Panginoon ang aking puso. Una sinimulan ng aking parokya ang Walang Hanggang Pagsamba na nagbibigay ng 24/7 na pagkakataon para sa mga tao na manalangin bago ang Eukaristiya. Nag-sign up ang aking mga magulang para sa isang lingguhang oras ng Pagsamba at inanyayahan akong pumunta. Noong una tumanggi ako; Hindi ko nais na makaligtaan ang aking mga paboritong programa sa TV! Ngunit pagkatapos ay naisip ko “Kung talagang naniniwala ako sa sinasabi ko ay pinaniniwalaan ko ang tungkol sa Eukaristiya—na ito ay tunay na Katawan at Dugo ni Hesukristo—bakit ayaw kong gumugol ng isang oras kasama Siya?” Kaya nag-aatubili nagsimula akong pumunta sa Adoration…at nahulog ako sa Kanya. Ang lingguhang oras na iyon ng katahimikan Banal na Kasulatan at panalangin ay humantong sa isang pagsasakatuparan ng personal marubdob na pag-ibig ng Diyos para sa akin...at sinimulan kong hangarin na ibalik ang pag-ibig na iyon sa buong buhay ko. Tanging Tunay na Kaligayahan Sa mga oras ding iyon pinangunahan ako ng Diyos sa ilang mga retreat na lubhang nakapagpabago. Ang isa ay isang Katoliko pampamilya na kampo ng tag init na tinatawag na Catholic Family Land sa Ohio. Doon sa unang pagkakataon nakakita ako ng mga batang kaedad ko na may malalim na pagmamahal kay Hesus, at napagtanto ko na posible (at magaling din) na magsikapng kabanalan sa isang batang tao. Pagkatapos ay nagumpisa akong dumalo ng mga pamamahinhang Gawain sa katapusan ng linggopara samga kalalakihan sa mataas na paaralankasama ng mga Lehiyonaryo ni Kristo, at marami akong naging kaibigan na ang pagibig sa kay Kristo ay suportado sang aking spiritual na paglalakbay Sa katapusan , bilang nasa nakakatanda saataas na paaralan, nag umpisa akong kumuha ng mga klase sa isang local na kumonidad na kolehiyo..Hanggang noon, ako ay sa bahay nag aaral, kaya ako ay mas nasusukluban, Ngunitm sa klase sa kolehiyo, nakatagpo ako ng isang ateista na propesor at isang makasriling kamag aral ma ang buhay ay naka tuon sa susunod na kasayahan, sa susunod na sahod at susunod na pakikipag samahan. =Ngunit, napuna ko na sila ay hindi masaya. Sila ay parating nagsisikap sa susunod na kasiya siyang bagay, hindi nabubuhay para sa ibang bagay na hindi para kanilang sarili. Napagtanto ko na ang tunay na kaligayahan ay ialay ang iyong buhay para saa kay Kristo. Simula noon, alam kong ang buhay ko ay dapat para sa Panginoon Hesus. Nag umpisa ako ng pag buo sa Franciscan University at dumalo sa seminary sa Mount St. Mary’s in Maryland. Ngunit kahit na ako ay isang pari, ang paglalakbay ay nag papatuloy. Araw araw ang Panginoon ay nag papakita ng ebidensya ng Kanyang pagmamahal at binibigay ang daan para sa mas maging malalim sa Kanyang puso. Ito ay aking dasal na lahat kayo, mga matalik na taga pagbasa ng Shalom Tidings, na makita Ninyo ang pananampalaya na isang radikal , magandang pakikipag ibigan sa pinaka “ Tagapagmahal ng ating kaluluwa”!

“Ako ay isang Katoliko at ako ay mamamatay para sa Diyos na may kusa at handa na puso. Kung mayroon akong isang libong buhay, iaalay ko silang lahat sa kanya.” Ito ang namamatay na mga salita ng isang tao na natagpuan ang kanyang sarili sa isang sitwasyon kung saan maaari niyang piliin kung mabubuhay o mamamatay. Si Lorenzo Ruiz ay ipinanganak sa Maynila noong 1594. Ang kanyang ama na Intsik at ina na Pilipino ay parehong Katoliko. Lumaki siya sa isang edukasyon Dominikano, nagsilbi bilang isang altar boy at sakristan, at kalaunan ay naging isang propesyonal na kaligrapo. Isang miyembro ng Confraternity ng Most Holy Rosary, nagpakasal si Lorenzo at nagkaroon ng dalawang anak na lalaki sa kanyang asawang si Rosario. Noong 1636, nagkaroon ng trahedya ang kanyang buhay. Maling inakusahan ng pagpatay, humingi siya ng tulong sa tatlong paring Dominikano na malapit nang magmisyon sa Japan, sa kabila ng malupit na pag-uusig sa mga Kristiyanong nagaganap doon. Walang ideya si Lorenzo hanggang sa sila ay tumulak na ang grupo ay patungo sa Japan at ang panganib na naghihintay doon. Sa takot na gagamitin ng Espanya ang relihiyon para salakayin ang Japan gaya ng kanilang paniniwalang ginawa nila sa Pilipinas, mahigpit na nilabanan ng Japan ang Kristiyanismo. Ang mga misyonero ay hindi nagtagal ay natuklasan, ikinulong, at dumanas ng maraming malupit na pagpapahirap na kinabibilangan ng pagkakaroon ng napakaraming tubig sa kanilang lalamunan. Pagkatapos, ang mga sundalo ay humalili sa pagtayo sa isang tabla na inilagay sa tapat ng kanilang mga tiyan, na pinipilit ang tubig na umagos nang marahas mula sa kanilang mga bibig, ilong, at mga mata. Sa wakas, sila ay ibinitin nang patiwarik sa ibabaw ng isang hukay, ang kanilang mga katawan ay mahigpit na nakatali sa mabagal na sirkulasyon, pahabain ang sakit, at antalahin ang kamatayan. Ngunit ang isang braso ay palaging naiiwan, kaya ang biktima ay maaaring magsenyas ng kanyang layunin na umatras. Maging si Lorenzo o ang kanyang mga kasama ay hindi umamin. Sa katunayan, lumakas ang kanyang pananampalataya nang tanungin siya ng mga mang-uusig sa kanya at nagbabanta ng kamatayan. Ang mga banal na martir ay nakabitin sa ibabaw ng hukay sa loob ng tatlong araw. Noon, patay na si Lorenzo at pinugutan ng ulo ang tatlong pari na nabubuhay pa. Ang isang mabilis na pagtalikod sa kanilang pananampalataya ay maaaring makapagligtas ng kanilang buhay. Ngunit sa halip, pinili nilang mamatay na may suot na korona ng martir. Nawa'y maging inspirasyon natin ang kanilang kabayanihan na ipamuhay ang ating pananampalataya nang may tapang at walang kompromiso.

Kapag sa araw na ito’y malinanaw na narinig mo ang nais na ipagawa sa iyo ng Diyos… gawin mo ng totohanan!  “Maging monghe ka muna.”  Yaon ang mga salitang natanggap ko mula sa Diyos noong ako’y may sari-saring mga plano at mga ninanais na  inaakala ng isang karaniwang may dalawampu't-isang taóng gulang.  Ako’y may mga plano na makatapos ng kolehiyo sa loob ng isang taon.  Mga planong maglingkod sa kabataang ministeryo, habang naghahanap-buhay bilang stuntman sa Hollywood.  Ako’y nangarap na maaaring makalipat sa Pilipinas isang araw, at maggugol ng maikling panahong namumuhay kasama ng mga katutubo sa isang isla.  At mangyari pa, ang pag-aasawa at mag-anak ay may malakas na panawagan.  Itong mga adhikain na kabílang ng iba pa, ay nasuplong nang madalian noong ibinigkas ng Diyos yaong apat na mga diwang hindi mapagkakamalian.  May iilang mga masusugid na Kristiyano ang nagpakita ng pagkahili nang isinalaysay ko ang tungkol sa kung paano ipinatunay ng Diyos ang Kanyang loob na maliwanag para sa aking buhay.  Madalas nilang sabihin, “Sana naman na makikipag-usap ang Diyos sa akin sa ganyang paraan.”  Bilang tugon dito, minimithi kong mag-alay ng ilang linaw sa kaparaanan ng pananalita ng Diyos hinggil sa aking sariling karanasan. Ang Diyos ay hindi magsasalita hanggang tayo'y handang marinig at tanggapin ang kailangan Niyang sabihin.  Ang kailangan Niyang sabihin ay maaaring makapagtiyak ng kung gaano kahabang panahon ang nararapat bago tayo maging handa.  Hanggang sa maririnig at matatanggap natin ang diwa ng Diyos, Siya ay maghihintay lamang; at ang Diyos ay makapaghihintay ng napakahabang panahon, tulad ng paglalarawan sa talinhaga ng Alibughong Anak na Lalaki.  Higit na mahalaga, ang mga naghihintay sa Kanya ay kinaluluguran sa buong Kasulatan.  Dapat kong pasimulan ang panawagan kong maging monghe kasama ng mga detalya kung paano nagsimula ang talagang pagtawag sa akin, nang sinimulan kong magbasa ng Mga Ama ng Simbahan bilang isang nagbibinata, o higit na tama, nang sinimulan kong basahin ang Bibliya bawa’t araw.  Sa pagtatag nitong mga detalya, nagpapakita na inabot ng pitong taon ang pag-aninaw bago ako nakatanggap ng apat lamang na diwa mula sa Diyos. Pagbubungkal sa mga Aklat Kinasuklaman ko ang magbasa bilang isang bata.  Umuupo sa loob ng masukal na silid na may aklat nang maraming oras sa katapusan ay walang saysay kapag ang walang katapusang pakikipagsapalaran ay nakalahad lamang sa labas ng aking pinto.  Bagaman, ang kahalagahan na basahin ang aking Bibliya bawa’t araw ay nagbigay ng di-malulutas na suliranin.  Bawa’t Ebanghelista ay alam na sinomang Kristiyano na hinahayaan na magtipon ng alikabok ang Mabuting Aklat ay hindi masyadong Kristiyano.  Ngunit paano ako makapag-aaral ng Banal na Kasulatan bilang isang taong kinaaayawan ang pagbabasa?  Dahil sa pagpukaw at halimbawa ng isang pangkabataang paroko, ipinagngalit ko ang aking mga ngipin at ihinanda ang sarili ko sa tungkuling paglamayan ang Diwa ng Diyos bawa’t aklat sa bawa’t pagkakataon.  Sa pagbasa ko nang higit ay lalo akong nagsimulang magkaroon ng mga tanong.  Ang higit na mga tanong ay ipinadpad ako sa pagbasa ng lalong maraming aklat para sa lalong maraming sagot. Ang mga binatilyo ay likasang masisisidhi.  Ang pananalimuot ay isang bagay na kanilang natututunan sa buhay pagkaraan ng panahon, na kung bakit ang mga Ama ng Simbahan ay iniwan akong sukdulang mapag-ibig bilang isang binata.  Si San Ignacio ay hindi mapanalimuot.  Si Orihen ay hindi pinado.  Ang mga Ama ng Simbahan ay masidhi sa bawa’t pag-uunawa, itinatakwil ang mga makamundong ari-arian, mananatili sa disyerto, at kadalasan ay ihinahabilin ang kanilang buhay para sa Panginoon.   Bilang isang binatilyong may mga pagyukod sa kasukdulan, wala akong natagpuang sinoman na makapagtutunggali sa mga Ama ng Simbahan.  Walang manlalaban na may MMA o lahukang sining ng pandirigma ay makahahalintulad kay Perpetua.  Walang surfer o manlalaro ng mga alon sa dagat ay higit na mapaghamon kaysa sa Pastol ng Hermas.  At mangyari pa, ang mga unang radikal na ito’y walang ibang inatupag kundi tularan ang buhay ni Kristo ayon sa pagbatay sa Bibliya.  At saka, lahat ay napagkasunduan na isabuhay ang pagkasoltero at pagdidilidili.  Ang kabalighuan ay kapuna-puna sa akin.  Bilang sukdulan tulad ng mga Ama ng Simbahan ay nangangailangan ng pamumuhay na, sa ibabaw, nagpapakitang may pagkamakamundo.  Higit na mga tanong na mapagmumunimunihan. Sumusumbat Nang nalalapit na ang pagtatapos, ako’y napag-alinlanganan ng dalawang mga inaalok na hanapbuhay na magpapasya ng pag-anib sa isang sekta, gayon na rin ang mapipiling samahan para sa karagdagang pag-aaral pagkatapos ng kolehiyo. Nang panahong yaon, ang aking Anglikanong pari ay nagpayo na isangguni ang bagay sa Diyos sa pananalangin.  Kung papaano ko dapat Siyang paglingkuran ay Kanyang huling kapasyahan, hindi akin.  At anong mabuting pook upang maaninaw ang ang loob ng Diyos na higit pa sa isang monasteryo?  Sa Linggo ng Pagkabuhay, isang babae na noon ko lamang nakita ay lumapit sa akin sa Monasteryo ng San Andres, na nagsabing “Ipinagdarasal kita, at mahal kita.”  Matapos tanungin ang ngalan ko, pinayuhan niya akong basahin ang unang kabanata ni Lukas, at nagsabing “ito’y matutulungan kang matiyak ang iyong tawag.”  Pinasalamatan ko siya nang magiliw, at isinagawa ang bagay ayon sa kanyang bilin.  Sa pag-upo ko sa damuhan ng kapilya habang binabasa ang tungkol sa pinagmulan ng salaysay ni San Juan Bautista, napuna ko ang maraming pagtutulad ng aming mga buhay.  Hindi ako magpapagala-gala sa lahat ng mga detalye nito.  Ang masasabi ko lamang ay ito ang pinakamatalik na karanasan na nagkaroon ako na kaugnay ang Diwa ng Diyos.  Tila ay nadama ko na ang berso ay isinulat para sa akin sa tagpong yaon. Pinanatilihan kong magdasal at maghintay para sa tagubilin ng Diyos sa madamong hardin.  Pamamatnugutan Niya na ba ako na tanggapin ang tungkulin sa Newport Beach, o ang dating gawi sa San Pedro?  Lumipas ang mga oras habang nagtiyaga akong makinig.  Di-umano, isang hindi inaasahang tinig ang pumasok sa aking isip; “Maging monghe ka muna.”  lto'y nakatutulala, pagka't hindi ito ang sagot na hinahanap ko.  Ang pagpasok sa isang monasteryo pagkaraan ng pagtatapos ay ang huling bagay sa aking isip.  Bukod pa rito, ako’y nagkaroon ng masigla at makulay na buhay.  Ako’y nagmatigas na itulak ang tinig ng Diyos sa tabi, iniuugnay Ito bilang isang ilang na palagay na pumaibabaw mula sa aking malalim na kamalayan.  Sa pagbalik ko ng pagdarasal, nakinig ako para sa Diyos upang magawa ang Kanyang loob na malinaw sa akin.  Pagkatapos, isang pangitain ang bumihag sa aking isip; tatlong tigang na mga ilogan ay lumitaw.  Kahit papaano, nalaman kong ang isa ay ipinakikita ang San Pedro na aking bayan, ang isa pa ay ipinakikita ang Newport, ngunit ang ilog sa gitna ay isinagisag ang pagiging monghe.  Laban sa aking kalooban, ang ilog sa gitna ay nagsimulang umapaw ng putting tubig.  Ang nakita ko ay lubos na wala sa aking pagpigil; hindi ko ito maiwaglit sa aking paningin.  Sa tagpong ito, ako’y naging takót.  Maaaring ako’y nababaliw, o ang Diyos ay tinatawag akong sa isang bagay na hindi inaasahan. Hindi Maipagkakaila  Ang kampana ay kumalembang habang pumapatak ang mga luha sa aking pisngi.  Ito ang oras ng mga Pagdarasal tuwing takipsilim.  Ako’y humilatod patungo sa kapilya kasama ng mga monghe.  Sa pag-awit namin ng mga Salmo, ang pagtangis ko ay hindi na mapigilan sa paglaganap.  Hindi ko na kayang sumabay sa pag-awit, ginunita ko ang dama ng pagkapahiya tungkol sa panggugulo na ako’y maihahalintulad.  Sa pagpila ng mga kapanalig sa paglabas nang isahan, nanatili ako sa loob ng kapilya. Nakadapa sa harap ng altar, nagsimula akong tumangis nang lalo pa sa nagawa ko na sa tanang buhay ko.  Ang kakaibang dama ay ang buong kakulangan ng damdamin upang saliwan ang pananangis.  Wala ni kalungkutan o galit, ngunit mga paghagulgol lamang.  Ang isang paliwanag lamang na maipapalagay kosa pagbuhos ng mga luha at anupanan, ay ang dampi ng Banal na Ispirito.  Hindi maipagkakaila na ang Diyos ay tinatawag ako sa buhay ng monghe.  Ako’y natulog nang gabing yaon na may mga matang namumugto ngunit may kapayapaan na kaalaman ng daan ng Diyos para sa akin.  Nang sumunod na umaga nangako ako sa Diyos na sundin ang Kanyang anyaya, tinatahak ang pagiging monghe bilang pinakauna sa lahat. Ako’y Hindi Pa Tapos? Bagama’t ang Diyos ay kadalasang  maagap, tulad ng pagsama kay Moises sa Bundok ng Sinai o kay Elias sa Bundok ng Carmel, madalas kaysa hindi, ang Kanyang mga diwa ay wala sa panahon.  Hindi natin mapaghahaka na sa pagpapaliban ng ating mga buhay, ang Diyos ay sapilitang magsasalita. Siya’y hindi maaaring mapagmanduhan ni katiting.  Kaya naman, tayo’y napapasubo na lamang na ipagpatuloy ang ating palasak na mga tungkulin hanggang Siya’y halos na malimutan natin—dito ay kung kailan Siya magpapakita.  Ang binatang si Samuel ay narinig ang tinig ng Diyos noong si Samuel ay tunay na tinutupad ang kanyang arawing mga (pangkalupaang) tungkulin, tulad ng paniniyak na ang kandila ng tabernakulo ay laging may tanglaw.  Mayroong mga bokasyon na nasa loob ng mga bokasyon; mga tawag na nasa loob ng mga tawag.  Mangyari, ang isang mag-aaral ay maaaring marinig nang napakalinaw ang Diyos na magsalita sa gitna ng pagharap sa kanyang suliranin sa alhebra.  Ang mag-isang inang magulang ay maaaring makatanggap ng salita sa Diyos habang tahimik na nakaupo sa trapiko ng malawak na daan ng 405.  Ang paksa ay dapat laging nakatingin at naghihintay, pagka’t hindi natin malalaman kung kailan magpapakita ang Panginoon.  Ito’y itinataas ang tanong:  Bakit ang salitang mula sa Diyos ay napakadalang at hindi matiyak? Binibigyan lamang tayo ng Diyos ng sapat na dami ng kaliwanagan na kailangan natin upang sundin Siya; walang labis.  Ang Ina ng Diyos ay tumanggap ng diwa na hindi nangangailangan ng linaw.  Ang mga propeta, na palaging nakatatanggap ng mga pagpapahayag mula sa Kanya, ay madalas na nalilito.  Si Juan Bautista, ang unang nakakilala sa Mesias, ay hinulaan ang sarili pagkalipas nito.  Kahit ang mga disipulo, ang pinakamalapit na kamag-anakan ni Jesus, ay palaging naguguluhan sa mga salita ng ating Panginoon.  Ang mga nakaririnig na magsalita ang Diyos ay napag-iiwanan ng lalong maraming tanong, hindi mga sagot.  Sinabihan ako ng Diyos na maging monghe, ngunit hindi Niya sinabi kung papaano o saan.  Kalabisan sa kabuuan ng aking sariling bokasyon ay ipinaubaya Niya sa akin upang alamin ko.  Ito’y inabot ng apat na taon bago napagtanto ko ang aking tawag; apat na taon (sa loob nito ay labing-walong mga monasteryo ang dinalaw ko) bago ako nabigyan ng pahintulot na pumasok sa San Andres.  Kalituhan, pag-aalinlangan, at pangalawang paghula, ay bahaging lahat ng mahabang paraan ng  pag-aninaw.  Bukod doon, ang Diyos ay hindi tumutugon sa loob ng kapatlangan.  Ang Kanyang mga diwa ay napangungunahan at nasusundan ng mga salita ng mga iba.  Ang pangkabataang paroko, ang Anglikanong pari, ang oblate ng San Andres—ang mga ito ay kumilos bilang mga basalyo.  Pagpapakinig sa kanilang mga salita'y makabuluhan bago ako makatanggap ng mga nagmula sa Diyos. Ang bokasyon ko ay nananatiling kulang.  Ito pa rin ay dapat na matuklasan, mandin ay dapat na mapagtantuhan bawa’t araw.  May anim na mga taon na ngayon ang pagiging monghe ko.  Sa taon lamang na ito ay ang pagpahayag ko ng mataimtim na mga panata.  Maaaring sabihin ng isa na nagawa ko na ang pinagagawa sa akin ng Diyos.  Mangyari man ito, ang Diyos ay hindi pa tapos sa pagsasalita.  Hindi Siya tumigil sa pananalita matapos ang unang araw ng Paglikha, at hindi Siya titigil hanggang mabuo ang Kanyang dakilang likha.  Sinong nakaaalam kung ano ang Kanyang sasabihin o kung kailan Siya tutugon nang muli?  Ang Diyos ay may kasaysayan ng pagkakaroon ng mga napaka-katakatakang sinasabi.  Ang ating bahagi ay magmasid at maghintay para sa anumang mayroon Siya na maibabahagi.  

Pauwi na sana ako para magtrabaho at mag-ipon ng pera para sa aking pag-aaral sa kolehiyo, subalit may malaking sorpresa sa akin ang Diyos Noong ako'y mag-aarál sa kolehiyo madaming taon na ang nakaraan, nagmisyon ako sa hangganan ng Texas/Mexico para magboluntaryo sa Our Lady's Youth Center at sa Lord's Ranch Community. Ang karaniwan apostolado na ito, na itinatag ng isang kilalang paring Heswita, si Fr. Rick Thomas, ay nagkaroon ng pagbibigay-tulong sa mga mahihirap sa Juarez, Mexico at sa mga pook ng mga dukhang El Paso. Katatapos ko lang ng unang taon sa Franciscan University sa Steubenville, Ohio, at pagkatapos nitong 3-linggong karanasan sa misyon, uuwi ako sa tag-araw para kumita at mag-ipon ng pera, pagkatapos ay babalik ng Ohio upang ipagpatuloy ang aking pag-aaral sa kolehiyo. Kahiman, iyon ang balak ko. Subalit may malaking sorpresa sa akin ang Diyos. Isang Ganap Na Pag-layó Sa unang linggo ko sa Rancho ng Panginoon, nagsimula akong magkaroon ng hindi kaayaayang pakiramdam na ako ay tinawag ng Panginoon na manatili.  Nangilabot ako sa takot! Hindi pa ako nakapanatili sa disyerto o nakadanas ng tuyo, mainit na panahon.  Isinilang at lumaki ako sa tropikal na paraiso ng Hawaii na napapaligiran ng Karagatang Pasipiko, mga puno ng palma at saganang mga bulaklak at maulang kagubatan.  Ang Rancho, sa kabilang banda, ay napapalibutan ng matitinik na halaman, tumbleweed, at isang tuyo, may-pagkatigang na tanawin. "Panginoon, maling tao ang nasa isip mo," sigaw ako sa aking panalangin.  "Hindi ako mabubuhay dito, kailanman ay hindi ko na -hack ang mahirap na manu -manong gawain sa buhay na ito, walang air conditioning, at napakakaunting mga ginhawa sa nilalang.  Pumili ka ng iba, huwag ako!"  Ngunit ang malakas na pakiramdam na tinawag ako ng Diyos sa isang ganap na pag-layó mula sa aking maingat na nakaplanong buhay ay patuloy na umuusbong sa akin. Isang araw sa kapilya sa Rancho ng Panginoon, natanggap ko ang pagbasang ito mula sa aklat ni Ruth: “Narinig ko ang iyong ginawa... iniwan mo ang iyong ama at ang iyong ina at ang lupang sinilangan mo, at naparito ka sa mga taong hindi mo nakilala bago nito.  Nawa'y gantimpalaan ng Panginoon ang iyong ginawa!  Nawa'y tumanggap ka ng buong gantimpala mula sa Panginoon, ang Diyos ng Israel, na sa ilalim ng kanyang mga pakpak ay naparito ka bilang kanlungan." Ruth 2:12-13 Tiniklop ko ang Bibliya.  Hindi ko naibigan ang patutunguhan nito! Paglalabas ng Balahibo ng Tupa Pagkatapos ng ikalawang linggo ng pakikipagbuno sa Panginoon, tumigil ako sa pagdadasal.  Hindi ko naibigan ang sinasabi Niya.  Tiyak ako na mali ang nakuha niyang babae. 18 taong gulang pa lang ako!  Napakabata, walang karanasan, napakaduwag, hindi ganuon katatag.  Para sa akin ay magaling ang mga palusot ko. Kaya naghagis ako ng balahibo ng tupa (tulad ng ginawa ni Gideon sa Hukom 6:36ff).  "Panginoon, kung talagang taos ka dito, kausapin mo ako sa pamamagitan ni Sister."  Si Sister Mary Virginia Clark ay isang Daughter of Charity na kasama ni Fr. Rick Thomas sa pamumuno ng apostolado.  Siya ay may tunay na handog ng propesiya at nagbabahagi ng mga inspiradong salita sa mga pagtitipon ng panalangin. Sa linggong iyon sa pulong ng panalangin, tumayo siya at sinabing, "Mayroon akong propesiya para sa mga kabataang babae mula sa Steubenville."  Nakuha niyon ang aking pansin.  Wala akong matandaan na sinabi niya, maliban sa mga salitang, "Sundin ang halimbawa ng mga babae sa Lumang Tipan."  Aray!  Naisip ko kaagad ang pagbabasa sa Ruth na natanggap ko sa panalangin. "Okay, Panginoon.  Nagiging makatotohanan na ito."  Kaya isa pang balahibo ng tupa ang inilabas ko: "Kung talagang taos Ka, gawin Mong sabihin sa akin ni Sister Mary Virginia ang ilang bagay nang harapan."  Hayan, naisip ko.  Yan ang magtatapos nito. Dati nang kinakausap ni Sister ang lahat ng panauhin na dumadating sa Lord's Ranch, kaya pangkaraniwan nang humiling siya na makipagkita sa akin nang katapusan ng linggo.  Nagkaroon kami ng magandang pag-uusap, tinatanong niya ang tungkol sa aking pamilya, ang aking karanasan, kung paano ako humantong sa Ranch, atbp.  Nagdasal siya sa pagtatapos ng aming pag-uusap, at tumayo ako para magpaalam.  "Whew, nailagan ang bala," iniisip ko, nang bigla siyang nagtanong, "Napag-isipan mo ba ang manatili dito?" Lumubog ang aking puso.  Hindi ako nakasagot kaya tumango na lamang ako ng oo.  Ang tanging sinabi niya sa akin ay, "Ipagdadasal kita."  At malungkot akong lumabas ng pinto. Lumabas ako upang magpahangin.  Nagtungo ako sa maliit, gawa-ng-tao na lawa sa Lord's Ranch.  Lumaki ako sa isang isla na napapaligiran ng karagatan kaya ang maging malapit sa tubig ay palaging nakakaaliw at pamilyar sa akin.  Ang maliit na lawa na puno ng hito ay isang oasis sa disyerto kung saan maaari akong maupo at paginhawahin ang aking nababagabag na kaluluwa. Umiyak ako, nagsumamo ako, nakipagtalo ako sa Panginoon, sinusubukan kong hikayatin Siya na talagang nagkaroon ng ilang banal na kagusutan.  "Alam kong nagkamali Ka ng tao, Diyos ko.  Hindi ko taglay ang kinakailangan mamuhay nang ganitong buhay." Katahimikan.  Ang langit ay parang naging tanso.  Walang galaw o pagkilos. Nang Malaglag ang mga Kaliskis Mag-isa akong nakaupo doon sa tabi ng mapayapang tubig, mahimulmol na puting ulap na nakalutang sa itaas, ako ay huminahon.  Nagsimula akong magmuni-muni sa aking buhay.  Dati ko nang nararamdaman na malapit ako sa Diyos mula pa sa pagkabata.  Siya ang aking pinakamalapit na kaibigan, ang aking pinagkakatiwalaan, ang aking tanggulan.  Alam kong mahal Niya ako.  Alam kong nasa puso Niya ang pinakamabuting kapakanan ko at hinding-hindi ako sasaktan sa anumang paraan.  Alam ko din na nais kong gawin ang anumang hilingin Niya, gaano man ito nakakawalang gana. Kaya't padabog akong sumuko. “Okay, Diyos ko.  Panalo Ka.  Mananatili ako.” Sa puntong iyon nadinig ko sa aking puso, “Ayaw ko ng isang pagtanggap ng pagkatalo.  Nais ko ng masaya, masiglang oo." "Ano?  Ngayon ay pinagsasapilitan mo ito, Panginoon!  Kapapaubaya ko lang, ngunit hindi pa sapat iyon?" Higit pang katahimikan.  Higit pang tunggali ng kalooban. Pagkatapos ay ipinagdasal ko ang pagnanais na mapunta dito — isang bagay na iniiwasan kong hilingin sa buong panahong ito.  "Panginoon, kung ito talaga ang Iyong plano para sa akin, mangyaring bigyan mo ako ng pagnanais para dito."  Kaagad, naramdaman kong may mga ugat na tumubo mula sa aking mga paa, binabaon ako dito, at alam kong nakauwi na ako. Ito ang tahanan.  Ito ay kung saan ako ay nilalayong manatili.  Hindi hinihingi, hindi ninais, hindi kaakit-akit sa aking pandama ng tao.  Wala sa aking sulat-dula para sa aking buhay, ngunit ang pagpili ng Diyos para sa akin. Habang nakaupo ako doon, para bang ang mga kaliskis ay nahulog mula sa aking mga mata. ako ay nagsimulang makakita ng kagandahan sa disyerto – ang mga bundok na nagbabalangkas ng Ranso ng Panginoon, ang mga halaman ng disyerto, ang mga ligaw na itik na nakibahagi sa akin sa may inuman ng mga iba't ibang hayop nang gabing iyon.  Ang lahat ay nagmukhang naiiba, lubhang kapansin-pansin sa akin. Tumayo ako para umalis sa pagkakaalam na nagkaroon ng isang kapansin-pansing pagbabago sa akin.  Ako ay ibang tao -- na may bagong pananaw, isang bagong layunin, isang bagong misyon. Ito ang magiging buhay ko.  Panahon na upang simulang yakapin at isabuhay ito nang buo. Iyon ay 40 taon na ang nakakalipas. Ang buhay ko ay hindi tulad ng naisip ko sa aking kabataan.  Ang plano ng Diyos para sa akin ay lumihis ng malaking pagkakaiba ng patutunguhan kaysa inaakala kong pinupuntahan ko.  Ngunit ako ay natutuwa at nagpapasalamat na sinunod ko ang Kanyang landas at hindi ang sa akin.  Ako ay naunat at hinila palabas sa aking pook ng kaginhawahan at kung ano ang naisip kong kaya ko; at alam kong ang mga hamon at aral ay hindi pa tapos.  Ngunit ang mga taong nakilala ko, ang matalik na pagkakaibiganan na nabuo ko, ang mga karanasan ko, ang mga kasanayang natutunan ko, ay nagpayaman sa akin nang higit pa sa inaakala kong maaaring mangyari.  At kahit na sa una ay nilabanan ko ang Diyos at ang Kanyang hibang na plano para sa aking buhay, ngayon ay hindi ko maisip na mamuhay sa ibang paraan. Anong ganap, masigla, mapaghamon, at puno ng kagalakan ang naging buhay na iyon! Salamat, Hesus.  

Nakikinig sa walang kibo, maliit na tinig na iyon...   Ang mga bulong ay dumadating nang hindi inaasahan. Ang mga mahinang mga salitang iyon na matatagpuan sa isang aklat o nadinig mula sa isang kaibigan o mananalumpati na nagkrus sa ating landas sa tamang sandali—ang sandaling ang ating mga puso ay pinalad na madinig ang mga ito sa dalisay o natatanging paraan. Nangyayari ito tulad ng isang siklapb ng kidlat na dagliang tinatanglawan ang tanawin sa ibaba. Kamakailan ay natawag ng aking pansin ang ganitong parirala, "Kapag hinalinhan mo ang paghuhusga ng pagkamausisa, ang lahat ay nagbabago." Hmm...Napatigil ako upang isaalang-alang ang pangungusap. May katuturan! Sinanay kong palitan ang mga negatibong paniniwala ng mga positibong pagpapatibay at iba't ibang Kasulatan sa paglipas ng mga taon, at nagbunga ito ng panibagong paraan ng pag-iisip. Tila may namana akong pagkahilig sa katumbalikan. Ang ugaling ito na nakita ko sa isa sa aking mga magulang habang lumalaki ay natanim sa aking isip, ngunit hindi ko ninais na maging ganuon. Ang nangyari, naakit ako sa mga kaibigang hindi madaling masiraan ng loob! Sila ay nagpakita ng isang mahalagang bagay na kakaiba sa aking karanasan, at naakit ako dito! Ang paghahanap ng ano mang mabuti sa kapwa ay ang pakay, ngunit ito ay lumawig pa sa paghahanap sa positibong bagay sa gitna ng mabigat na paghamon. Ang buhay ay puno ng mga hadlang at hamon; alam iyon ng sinumang nabuhay nang gaano man katagsl sa mundong ito. Tinukoy ng Ebanghelyo ni San Juan si Jesus na nagsasalita ng katotohanang ito: “Nasabi ko sa inyo ang mga bagay na ito, upang sa akin ay magkaroon kayo ng kapayapaan. Sa mundong ito ikaw ay magkakaroon ng bagabag. Ngunit lakasan mo ang iyong loob! Napaglabanan ko ang mundo." Nakikita natin ang Kanyang mga salita sa mga taong tulad ni Helen Keller, na sa kabila ng isang karamdamang nagdulot ng kanyang pagkabingi at pagkabulag, ay nagawa niyang ipahayag na “bagama't ang mundo ay puno ng pagdurusa, ito ay puno din ng paggapi nito. Ang pag-asam ko sa mabuting hinaharap, kung gayon, ay hindi nakasalalay sa kawalan ng kasamaan, ngunit sa halip ay sa isang malugod na paniniwala sa kahigtan ng kabutihan at ng kusang pagsisikap na laging makipagtulungan sa mabuti, na ito ay manaig. Sinisikap kong dagdagan ang kapangyarihang ibinigay sa akin ng Diyos upang makita ang pinakamabuti sa lahat ng bagay at gawing bahagi ng aking buhay ang pinakamabuting iyon." Sa paglipas ng panahon, ang aking mga pagsisikap at ang biyaya ng Diyos ay naging daan na matugunan ang mga paghihirap sa pamamagitan ng dagliang pagtuon ng aking pansin sa ano mang maaari kong ipagpasalamat sa kabila ng hindi kanais-nais na mga pangyayari. Madaling mabitag sa "mabahong pag-iisip!" Kinakailangan ng pakay at lakas ng loob upang mapili nating mabago ang landas ng mga panloob at panlabas na pag-uusap palayo sa mga hinaing, pagpuna, at pagtuligsa! Madalas kong pagnilayan ang mga salitang ito na una kong nadinig noong bata pa ako: “Magpunla ng kaisipan, mag-ani ng kilos. Magpunla ng kilos, mag-ani ng gawi. Magpunla ng gawi, mag-ani ng pamumuhay. Magpunla ng pamumuhay, mag-ani ng kapalaran.” Ang ating iniisip ang siyang pasimula ng ating ginagawa. Ang ginagawa natin nang paulit-ulit ay nagiging gawi. Ang ating mga gawi ang bumubuo ng ating pamumuhay. Ang ating pamumuhay, ang ating mga kagustuhan habang lumilipas ang panahon, ang syang humuhubog sa atin kung sino tayo. Hindi ako naniwala sa mga salitang ito nang dahil lamang sa may nagsabi nito. Kailangan lamang na dumalo sa mga libing at taimtin na makinig sa mga papuri para malaman ang katotohanang ito! Kung paanong namuhay ang Isang tao ay ang siyang nagpapasiya kung paano siya maaalala...o kung siya ay maaalala. Dapat lang, ang maayos na pamumuhay ay nangangailangan ng madalas na pagmumuni-muni, gayundin ng pagsang-ayon na makibagay. Ngayon ay pinag-iisipan ko ang payo na ‘halinhan ang paghatol ng pagtatanong’. Madaming mga pagkakataon ang nakapaligid sa akin! Kung paanong sa nakaraan ay hindi ko ninais na mamuhay nang may negatibong pananaw, sa ngayon, ayaw ko ang mapanghusgang saloobin at gawin pang mas mahirap sundin ang utos ni Jesus na mahalin ang aking kapwa gaya ng aking sarili. Natagpuan ko ang pagkakataon na halos kaagad na subukan ang bagong tugon na ito! Isang bagay na ibinahagi sa akin ng isang kaibigan nang sumunod na araw ang mabilis na naging isang paghuhusga tungkol sa ibang tao, at simbilis ng kidlat, natagpuan ko ang aking sarili na sumasang-ayon! Ngunit simbilis din na dumating ang bulong, "Kapag hinalinhan mo ang paghatol ng pag-usisa, lahat ay nagbabago." Sa isang iglap, ang kagustuhan na maging mausisa kung bakit pinili ng taong iyon ang bagay na sa tingin naming dalawa ay napakadaling husgahan, isang makatwirang dahilan ang sumaisip sa akin! Totoo nga ito....ang pagiging matanong ay nakakapagbabago ng lahat. At kahit na hindi, mababago nito ako...hindi ba't iyon ang layon sa simula pa?! "Kung mababasa natin ang lihim na kasaysayan ng ating mga kaaway, ating matutunghayan sa buhay ng bawat tao ang lungkot at dusa sapat na upang maalis ang lahat ng poot." - Henry Wadsworth Longfellow  

Narinig mo na ba si Onesimus kung kanino isinulat ni San Pablo ang pinakamaikling “aklat” sa Bibliya? Isang Phrygian sa kapanganakan, si Onesimo ay isang alipin ni Filemon, isang maimpluwensyang miyembro ng pamayanang Kristiyano. Si Filemon ay tinuruan sa pananampalataya at bininyagan ni San Pablo, na naging kanyang kaibigan at tagapagturo. Wala tayong tiyak na mga detalye, ngunit alam natin na ang aliping si Onesimo ay tumakas sa kanyang panginoon—marahil ay may dalang yaman na hindi sa kanya. Sa ilang mga punto pagkatapos ng kanyang pagtakas, nakilala ni Onesimo si San Pablo sa lungsod kung saan nakakulong si Pablo—malamang sa Roma o Efeso. Dahil sa pangangaral ni Pablo, niyakap ng batang si Onesimo si Kristo at naging minamahal at hindi pwedeng mawalang miyembro ng piling samahan ni Pablo. Gayunpaman, sa kabila ng pagnanais na panatilihin siya bilang kanyang kasama sa ministeryo, pinabalik ni Pablo si Onesimo sa kaniyang panginoong si Filemon. Ngunit si Onesimo ay hindi lumakad ng walang armas: siya ay may dalang maikli, ngunit makapangyarihang sulat na isinulat ni Pablo. Isang mahalagang bahagi pa rin ng Bagong Tipan, ang Sulat ni San Pablo kay Filemon ay naglalahad ng pagsusumamo ni Pablo na patawarin ni Filemon si Onesimo at tanggapin siya bilang "hindi na alipin, kundi higit sa isang alipin, isang kapatid at minamahal..." Hindi sinasabi sa atin ng Liham kung paano tumugon si Filemon, ngunit ang tradisyon ay nagmumungkahi na pinatawad niya si Onesimo, na pagkatapos ay bumalik sa kanyang tapat na paglilingkod kay San Pablo sa Roma. Alam natin mula kay Pablo na kalaunan ay dinala ni Onesimo ang Sulat ni Pablo sa mga taga-Colosas sa komunidad na iyon. Sinasabi rin ng tradisyon na, bilang isang masigasig na mangangaral ng Ebanghelyo, si Onesimo ay humalili kay San Timoteo bilang Obispo ng Efeso. Ngunit ang kanyang madalas at masigasig na pangangaral na nag-aalab sa pag-ibig ng Diyos ay nakaakit ng pansin at galit ng mga awtoridad. Matapos ang pagkamartir ni Pablo, kinuha ng gobernador ng Roma si Onesimo at ipinatapon siya sa isa sa mga isla. Doon din ay nagpatuloy siya sa pangangaral at pagbabautismo, na lalong nagpagalit sa gobernador. Dinakip si Onesimo at pagkatapos ay dinala na naka-tanikala sa Roma at isinailalim sa malupit na pagpapahirap sa loob ng labingwalong araw. Ang kanyang mga binti at hita ay binali ng mga pumalo at sa wakas ay pinugutan siya ng ulo dahil sa pagtanggi na itanggi ang kanyang pananampalataya kay Kristo. Ito ay pinaniniwalaan na ang kanyang pagkamartir ay naganap sa ilalim ni Emperador Domitian noong taong 90.  

Ang madulang kasaysayan tungkol sa Paglilinis ng Templo na matatagpuan sa kabanata 2 ng Ebanghelyo ayon kay Juan ay nagkukuwento tungkol kay Jesus na nagpunta sa Templo ng Jerusalem kung saan nakakita Siya ng mga mangangalakal na nagbebenta ng mga baka, tupa, at mga kalapati at mga mamamalit ng salapi na nakaupo sa kanilang mga mesa. Gumawa Siya ng latigo mula sa mga kurdon, itinaboy Niya sila palabas ng templo, ibinabaligtad ang mga mesa ng mga mamamalit ng salapi at inutusan silang "alisin ninyo rito ang mga iyan! huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng aking Ama!" (t. 16). Hindi sinaktan ni Jesus ang sinuman, ngunit ang dramatikong pagkilos na ito na napakalapit sa Paskuwa, ay tiyak na nakakuha ng atensyon ng mga tao at nagdulot ng pagsalungat mula sa mga awtoridad ng relihiyon at mula sa mga may interes sa ekonomiya ay nanganganib. Ang pag-uugali ni Hesus sa salaysay na ito ay hinahamon tayo na hanapin hindi ang ating sariling mga pakinabang at interes, kundi ang kaluwalhatian ng Diyos na pag-ibig. Ang matapang na interbensyon ni Jesus ay nilinis ang Templo ng "basura na relihiyon" upang bigyang puwang ang tunay na relihiyon. Ano ang hitsura ng basura ng relihiyon ngayon? Sa madaling salita, ang basurang relihiyon ay pumupulot at pumipili ng mga elemento ng Tradisyon ng Katoliko na sumusuporta sa ating personal na agenda habang maginhawang naglalagay ng mga piring sa mga hindi Katolikong elemento. Magagawa natin ang lahat ng tama— regular na dumalo sa Misa, pahalagahan ang mabuting liturhiya, bukas-palad na magbigay, sumipi ng banal na kasulatan at gawing  unawain ang ilang teolohiya, ngunit kung hindi natin hahayaang tumagos ang Ebanghelyo sa kaibuturan ng ating mga puso, hahantong tayo sa pagpapaamo sa Katolikong pananampalataya at gawing "basurang relihiyon." Kung wala ang malalim na pangakong iyon, ang relihiyon ay nagiging mas mababa ang tungkol sa Mabuting Balita at mas higit pa ang tungkol sa sarili at sa personal na ideolohiya ng isa—anuman ang dulo ng pampulitikang espektro na kung saan mahahanap natin ang ating sarili. Tinatawag tayo ng Ebanghelyo na yakapin ang Daan ni Hesus, na walang pag-iisip sa sarili at mapagpatawad. Tayo ay tinawag na maging walang dahas at itaguyod ang katarungan at kabutihan. At kailangan nating gawin ang mga bagay na iyon kapwa sa panahon at wala sa panahon kapag ito ay madali at kapag hindi madali. Nang maging mahirap ang sitwasyon, ninais ng mga Israelita na bumalik sa ginhawa at katiwasayan ng kanilang dating buhay sa Ehipto. Tulad nila, maaari tayong matukso na isuot ang relihiyon bilang isang kasuotan na nagbibigay ng pahayag tungkol sa atin sa halip na hayaan itong maging isang lebadura na nagbabago sa atin mula sa loob. Dapat nating tandaan na tayo ay mga instrumento ng mapagbigay at sumusuportang pag-ibig ng Diyos at dapat na maging matatag sa ating tawag. Ang ating ritwal at mga gawaing debosyonal ay magpapaalala sa atin na ang tunay na pagsamba sa Diyos ay binubuo ng pasasalamat sa buhay at pagpapahayag ng pasasalamat sa pamamagitan ng pagbabahagi ng ating buhay sa iba. Kung gagawin natin iyan, magkakatawang-tao tayo sa muling nabuhay na Kristo dito at ngayon. Ihahatid natin ang kapayapaan na may katarungan sa ating komunidad. Sa kabuuan, tayo ay magsasanay ng tunay na relihiyon, na nagbubuklod sa ating sarili sa isang Diyos na nais lamang na mahalin tayo at mahalin pabalik.  

Kapag tinawag tayo ng Diyos, binibigyan din niya tayo ng lakas upang malampasan natin ang anumang darating na mga hadlang . Basahin ang kamangha-manghang kuwento kung paanong  si Fr. Si Pedro ay kumapit sa Diyos nang sinalakay siya ng mga unos ng buhay. Noong Abril 1975, ang buhay ng mga taong Vietnamese na naninirahan sa Timog ay nagbago magpakailanman nang sakupin ng mga Komunista ang bansa. Mahigit sa isang milyong sundalo ng Timog Vietnam ang nahuli at ikinulong sa mga kampong piitan sa buong bansa, habang daan-daang libong klero, seminarista, madre, monghe at kapatid ang ikinulong sa mga kulungan at sentro ng mga pag baballik aral  upang sila ay ma-impluwensiya. Humigit-kumulang 60% sa kanila ang namatay sa mga kampo kung saan hindi sila kailanman pinayagang tumanggap ng mga pagbisita mula sa kanilang mga pamilya o kaibigan. Nabuhay sila na parang nakalimutan na sila.  Bansang Nasalanta ng Digmaan Ipinanganak ako noong dekada ng 1960, noong panahon ng digmaan, kararating lamang ng mga Amerikano sa aking bansa. Ako ay pinalaki sa panahon ng labanan sa pagitan ng Hilaga at Timog, kaya ito ang naging senaryo ng aking pagkabata. Nang matapos ang digmaan, halos nakatapos na ako ng sekondaryang paaralan. Hindi ko gaanong naintindihan kung ano ang tungkol dito, ngunit labis akong nalungkot nang makita ang napakaraming tao na nagdadalamhati para sa lahat ng kanilang mga mahal sa buhay na pinatay o ikinulong. Nang sakupin ng mga Komunista ang aming bansa, nabaligtad ang lahat. Nabuhay kami sa takot sa ilalim ng patuloy na pang-uusig para sa aming pananampalataya. Wala kang makikitang kalayaan sa anumang paraan. Hindi namin alam kung ano ang mangyayari sa aming kinabukasan. Ang aming kapalaran ay ganap na nasa kamay ng mga miyembro ng Partido Komunista. Pagsagot sa Tawag ng Diyos Sa mga hindi magandang kalagayang ganito, naramdaman ko ang tawag ng Diyos. Noong una, malakas akong tumugon dito, dahil alam kong imposibleng sundin ko ang tawag na iyon. Una sa lahat, walang seminaryo kung saan ako makapag-aaral para sa pagpapari. Pangalawa, hindi lang para sa akin ang pagiging delikado, kundi mapaparusahan din ang pamilya ko kapag nalaman ito ng gobyerno. At sa huli, nadama kong hindi ako karapat-dapat na maging disipulo ni Jesus. Gayunpaman, ang Diyos ay may sariling paraan upang maisakatuparan ang Kanyang plano, kaya sumali ako sa (palihim na) seminaryo noong 1979. Pagkalipas ng labing-anim na buwan, natuklasan ng lokal na pulisya na gusto kong maging pari at kaya tinawagan ako para sa hukbo. Umaasa ako na baka makalaya ako pagkatapos ng 4 na taon, upang makabalik ako sa aking pamilya at sa aking pag-aaral, ngunit sa aking pagsasanay ay binalaan ako ng isang kaibigan na kami ay ipinadala upang lumaban sa Kampuchea. Alam ko na 80% ng mga sundalong lumaban sa Kampuchea ay hindi na nakabalik. Takot na takot ako sa inaasam-asam na pag-alis, at gumawa ako ng mga plano para makaalis, sa kabila ng mga nakaambang panganib. Bagama't matagumpay akong nakatakas, nasa panganib pa rin ako. Hindi ko maaaring ilagay sa panganib ang aking pamilya sa pag-uwi, kaya patuloy akong patago-tago, sa takot na baka may makakita sa akin at isumbong ako sa pulisya. Tumatakas para Mabuhay Pagkatapos ng isang taon ng pang-araw-araw sa takot na ito, na tila walang katapusan, sinabi sa akin ng aking pamilya na, para sa kaligtasan ng lahat, kailangan kong subukang tumakas mula sa Vietnam. Pagkalipas ng hatinggabi, isang madilim na gabi, sinundan ko ang mga lihim na direksyon pagapang sa isang maliit na bangkang pangisda na gawa sa kahoy kung saan limampung tao ang nagtipon tipon na  nagsisiksikan sa barko upang patakbuhin ang barko ng mga Komunistang patrol. Mula sa maliliit na bata hanggang sa matatanda, pigil-hininga kami at ang mga kamay ng isa't isa hanggang sa ligtas kaming nakalabas sa dagat. Ngunit ang aming mga problema ay nagsisimula pa lamang. Nagkaroon lang kami ng malabong ideya kung saan namin gustong pumunta ngunit wala kaming ideya kung paano kami pupunta doon. Ang aming pagtakas ay puno ng paghihirap at panganib. Apat na araw kaming gumugol sa kakila-kilabot na panahon, napatapon sa maalon na dagat. Sa isang yugto, nawalan na kami ng pag-asa. Nag-alinlangan kami na makakaligtas pa kami sa susunod na bagyo at naniniwala kami na hindi na kami makakarating sa aming destinasyon dahil nasa awa kami ng dagat na tila dinadala kami ng walang direksiyon at kami'y walang magawa dahil hind namin alam kung nasaan kami. Ang magagawa lang namin ay ipagkatiwala ang aming buhay sa tulong at awa ng Diyos. Sa lahat ng oras na ito, nasa ilalim kami ng Kanyang proteksyon. Hindi kami makapaniwala sa aming magandang kapalaran nang sa wakas ay nakahanap kami ng kanlungan sa isang maliit na isla sa Malaysia kung saan gumugol ako ng walong buwan sa isang refugee camp, bago ako tinanggap sa Australia. Malakas na Nakabangon Pagkatapos na mapagtiisan ang mga ganoong mga kakila-kilabot na pangyayari, sa wakas ay natuklasan ko na "pagkatapos ng ulan ay sumisikat ang araw". Meron tayong tradisyonal na kasabihan, "ang isang daloy ay magkakaroon ng pagbagsak". Ang bawat tao sa buhay ay dapat magkaroon ng ilang malulungkot na mga araw upang ihambing sa mga araw ng kagalakan at kasiyahan. Marahil ito ay isang tuntunin ng buhay ng tao. Walang sinuman mula sa kapanganakan ang maaaring malaya sa lahat ng kalungkutan. Ang iba ay pisikal, at ang iba ay mental at ang iba ay espirituwal. Ang ating mga kalungkutan ay naiiba sa bawat isa, ngunit halos lahat ay magkakaroon ng parte. Gayunpaman, ang kalungkutan mismo ay hindi maaaring pumatay ng isang tao. Tanging ang kakulangan ng kalooban na magpatuloy sa pagsuko sa kalooban ng Diyos ang makapagpapapahina ng loob ng isang tao na labis na naghahanap ng kanlungan sa hindi mapang-unawang kagalakan, o pumili ng pagpapakamatay sa walang kabuluhang pagtatangkang makatakas mula sa kalungkutan. Pakiramdam ko ay masuwerte ako na natutunan ko, bilang isang Katoliko, na magtiwala nang buo sa Diyos para sa aking buhay. Naniniwala ako na tutulungan Niya ako sa tuwing ako ay may problema, lalo na kapag tila wala na akong mga pagpipilian, at napapalibutan na ng mga kaaway. Natutunan ko sa pamamagitan ng karanasan na humanap ng kanlungan sa Diyos, ang kalasag at muog ng aking buhay. Walang makapipinsala sa akin kapag Siya ay nasa aking tabi (Awit 22). Bagong Buhay sa Bagong Lupain Pagdating ko sa Australia, itinuon ko ang aking sarili sa pag-aaral ng Ingles upang matupad ko ang pananabik sa aking puso na patuloy na mag-aral para sa pagpapari. Ito ay hindi madali para sa akin sa simula, naninirahan sa isang ganap na kakaibang kultura. Kadalasan, hindi ko mahanap ang tamang mga salita upang ipaabot ang aking mga iniisip nang walang kaguluhan. Minsan parang gusto kong sumigaw ng malakas dahil sa pagkabigo. Kapag walang pamilya, o kaibigan, o pera, mahirap magsimula ng bagong buhay. Nakaramdam ako ng kalungkutan at pag-iisa, na may kaunting suporta mula sa sinuman, maliban sa Diyos. Siya ang aking laging kasama, na nagbibigay sa akin ng lakas at tapang na magpatuloy sa pagtitiyaga sa kabila ng lahat ng mga hadlang. Ginabayan ako ng Kanyang liwanag sa kadiliman, kahit na hindi ko nakilala ang Kanyang presensya. Ang lahat ng aking nakamit ay sa pamamagitan ng Kanyang biyaya at hindi ako titigil sa pasasalamat sa Kanya sa pagtawag sa akin na sumunod sa Kanya.